mit

ANTİK GREK MİTLERİ VE ASTROLOJİ-5

2 ay ago Gülcan Gelerli

SAVAŞÇI ARES

Grek Tanrılarının mitleri ve onların astroloji ile bağlantıları ile ilgili sunuşumuza devam ederken, bu sayıda Grek Tanrısı Ares ile bağlantılı olan Mars gezegenini inceleyeceğiz. Fakat bu yabani güç, dövüş ve içtepi Tanrısı Grekler tarafından pek değerli bulunmadığından bu Tanrı’nın tüm özelliklerini tanımlayabilmek için onun gezegene de adını veren Romalı “eş değeri” Mars’a da yer vereceğiz. Sonuç olarak Roma uygarlığı sadece savaşta değil barış zamanında da önemli bir işlev yüklediği Mars’ın izlerini güçlü bir şekilde taşımaktadır.

ASTROLOJİYE GÖRE MARS GEZEGENİNİN ÖZELLİKLERİ VE İŞLEVLERİ

Mars, dünyanın dış tarafındaki ilk gezegendir ve güneş etrafındaki dönüşünü 686,98 günde tamamlar.

Her şeyden önce eylem, karar ve dövüşçülük gezegenidir.

Mars insanının fiziksel tipi, güçlü, daha çok kısa boylu ve kaslı, çoğunlukla siyah veya kızıl saçlı, sert bakışlı, katı, saldırgan, sert sesli ve kaba bir kişiliktir.

Psikolojik portresi, karakterinde belli bir sertlik olsa da sadık ve yardımsever olan dürüst doğrudan ve içten bir kimseninkidir. Kendisine saldırıldığını hissettiğinde kızgınlık ve coşkunlukla karşı gelebilir. Ayrıca zaman zaman fikirlerini savunurken korkunç bir şekilde polemiğe girebilir. En zor ve en sıkıcı görevleri bile cesaret ve dayanıklılıkla tamamlar ve bir kez bir işe girmek için söz vermişse sadakatine güvenilebilir.

Duygusal hayatında duygusal olmaktan çok nefsine düşkündür ve istediği amaca doğruca gider. Cesareti ve yardımseverliği ile kendini sevdirir. Övünmesi, şiddeti ve muhalif ruhuyla da kendinden çekinilmesine ve reddedilmeye yol açar.

Zihinsel olarak olumlu ve pratiktir. Deney yapmaya yatkındır. Bu da onu fizik, kimya, balistik, mekanik ve belli bir dereceye kadar tıp, biyoloji ve teknoloji gibi kesin ve doğal bilimlere karşı yetenekli olurlar.

Bilgileri zorlu bir çalışmanın yanı sıra bir şeyleri sonlandırma azmi ile edinir.

Profesyonel faaliyetlerine gelince mühendisler, cerrahlar, işletme müdürleri ve eylem ve kararda hızlılık gerektiren her türlü meslekten olabilirler. Elle daha ilgili bir ölçekte makinist ve metalurjist olabilirler. Savaşçı ruhu ve askerlik mesleği, özellikleri nedeniyle onları esinlendirir.

Zaman zaman iç tepisel davranışları, sabırsızlıkları veya ataklıkları onların başını derde soksa da hayatta savaşmaya hazırdırlar ve bu anlamda başarılı olabilirler. Sonuç olarak Mars insanı sabırdan yoksundur ve disipline giremez. Kazalar ve yaralanmalar da onu yıldırır.

Kıyaslandığında eylem, gerçekleştirme, enerji, cesaret, gözü peklik, spor, tutku, ateş, sertlik, inşa, fetih ve yıkıma karşılık gelir.

Vücutta Mars, başı, dış cinsel organları, safra kesesini ve genel olarak kasları düzenler. Hipokrat’ın öd-kan dengesine ve göğüs sinirine (duygusal-aktif-birincil) karşılık gelir.

Ona demirciler, tersaneler, mezbahalar, statlar gibi yerler; renklerden kırmızı; metallerden demir; taşlardan yakut, grena, kırmızı akik; bitkilerden sarısabır, şakayık, yıldız çiçeği; hayvanlardan kaplan, akbaba, horoz ve yaban domuzu ayrılır. Günü Salıdır.

MARS-ARES GEZEGENİNİN GREKO-ROMEN MİTOLOJİSİNDEKİ İŞLEV VE ÖZELLİKLERİ

ARES ENYALIOS, Savaşçı Kızgınlığın “Savaşçı” Tanrısı

Ares’in Grek panteonundaki rolünü anlamak için onun kökeni doğumundan önce, neredeyse Gökyüzü/Uranüs ile Okyanus’un temasından Afrodit ve evrensel arzu ile çekimin Tanrısı Eros’un ortaya çıkışıyla aynı zamanda aramalıyız. Uranüs’ün Kronos tarafından hadım edilmesi sırasında göksel kan damlaları siyah toprak olan Gaia’nın üzerine düşer. O da hepsini göğsünde tutar. Bu kan damlaları üç grup tanrısal gücün doğmasına neden olur: ebeveynlerinin şahsına karşı yapılan suçların cezalandırılması, öçlerinin alınmasından sorumlu olanlar (erinysler), savaşçı etkinlikleri, kavgaları, güç kanıtlamalarını üstlenenler (Devler ve Meliai veya çılgınlık Perileri).

Uzun süre Gaia’nın bağrında hareket eden bu güçler bundan böyle bir zaman sırasında olgunlaşır ve Zeus’un Kronos’u “Ernyslere babalarından dolayı olan borcunu ödeterek” Uranüs’ün intikamını aldığı dünyada, acımasız bir çatışma, günahı ödenemez bir savaş ve kendi aleyhlerine dönecek olan bir güç kanıtlama yarışı başlar.

Ciranos’un hadım edilmesi Dünya’da ve Deniz’de zıtlıkları ile birbirinden ayrılamayan iki sonuç düzeninin meydana gelmesine neden olur: bir yanda şiddet, kin, savaş; öte yanda yumuşaklık, uyum, aşk. Bundan böyle onlar bir araya gelmediğinden, ilişkilerinde farklı ve zıt olan ilkelerin birliğini Afrodit aşkla gerçekleştirecektir. Kopartılıp ayrılmış olduklarından, Eros’un çok eski gücü cinsiyetlerin ayrımını gerçekleştirir. Eros kavga anlamına gelen Eris’le ilişkilidir. Afrodit ve Ares’in aşklarından Harmonia doğar.

Korkunç ve yatışmaz Erinys’ler aynı zamanda Adalet’in vazgeçilmez yardımcılarıdır. Devlerin gücü ve Meliaiların savaşçı sertliği ile Zeus Kronos’a karşı savaşı kazanır.

Kaos’un kızı gece çocuk, kimse ile birleşmeden karanlığın, şanssızlığın, düzensizliğin ve mahrumiyetin dünyadaki tüm güçlerini doğurur. Bu varlıklar, varoluşları ile “kaotik” ögelerin evrenin bağrına dâhil edilmelerinin gereğine işaret ederler. Düzenin tersi, farklılaşmış bir kozmos elde etmek için ödenmesi gereken bedel gibidirler.

Tanrılar veya insanlara karşı hataların yatışmak bilmeyen intikamcıları olan Memesis ve Keres suçlular cezalarını çekmeden öfkeleri dinmeyen Tanrıçalardır. Nefret dolu Kavga Eriş Stugere, Çatışma, Savaş, ölüm ve öldürmelerle gelir.

Zeus’un uzağa sürmek amacı ile Olympos’tan insanların yanına kovalamak zorunda kalacağı bu ürkünç kalabalık, tehlikeli ve Trakyalılarla Ispartalılar arasında tüm diğer Tanrılardan daha fazla onurlandırılmış olan Ares’in arkasından gelenler olacaklardır.

Ares zincirlerinden boşalttığı savaşçı öfkenin Tanrısıdır. Arkasındaki güçler Phobos (Dehşet), Deimos (Panik), Eriş (Kavga); çocuklarından bazıları Trakya’nın yamyam atları olan barbar kralı Diomedes, eşkiya Kyknos, avcı Meleagros ve vahşi Tydeus’tur.

Ares’in daha kalleş ve yakalanamaz başka bir çocuğu da vahşi savaşçı, vahşi Tydeus’un oğlu insan eti yiyen Diomedes olacaktır. Diomedes ile cesurca olmayan savaş, insan avı ve ritüel öldürme halini alır. Çoğunlukla avcı imgesi ile bağlantılı olan Diomedes, belirsiz, marjinal bir kişilik olup her zaman şehrin, düzenin, gecenin kontrol edilemeyen güçlerinin ve başka bir dünyanın sınırlarında, görünmez ve ele geçirilemezdir. Avda izleyendir ve ilişkileri her an ters dönebilir.

Bu şeffaf ters çevrilebilirlikte trajedi birinci temel maddeye işaret eder. Akhilleus üçlemesinde herkes zaman zaman avcı zaman zaman avdır. Kendi kızını yiyen siyah kartal Agamemnon, aslan Klytaimestra ve kurt Aigisthos tarafından öldürülürken annesinin katili olan yılan Orestes durmak bilmeyen avcılar tarafından yakalanır.

Ares aşırı ve ölçüsüzdür; kendini savaşçı işlevine adamıştır. Bronz ırkından gelen güçtür; ondan gelen her şey savaşın özel işaretlerini taşır.

Savaşçı işleve sahip kahramanlar olan Spartalılar, savaşçı ve öldürücü kadınlar olan Amazonlar gibi Ares’in Tebai yakınındaki çeşmesinde doğarlar.

Ares’in cisimleştirdiği kızgın güç yaşamak ve yenmek için şehre gereklidir ama bu aynı zamanda ölçülülük ve mantıktan oluşan daha güçlü bir düzene boyun eğmediği sürece şehri darbelerle soymak için gereklidir. Bu nedenle Athena, Ares’in Zeus’a evrenin düzenine boyun eğmesini simgelemesinin yanı sıra her zaman Ares’i yener gibi görünür. MARS GRAVIDÜS, büyümenin fazlasıyla Latin Tanrısı Tanrı Mars bir yandan Vesta rahibesi Rhea Silva ile birleşmesinden doğan ve simgesel hayvanlardan biri olan kurt tarafından beslenen Romulus ve Remus’un babalığını yüklendiğinden dolayı Roma’da temel bir rol oynar.

Latinler Mars’ın Juno’nun (Hera ile bir tutulan Romalı Tanrıça) oğlu olduğunu düşünürler. Tanrıça, Jüpiter’le değil müthiş bir çiçekle bir çeşit mistik birleşmeden çocuk sahibi olmuştur. Görevleri öncelikle kırlarla ilgilidir. Bitki örtüsü ve üretici doğanın Tanrısı olarak tarımı korur. Pek çok hayvan ona adanmıştır: horoz, at ve kurt. Ağaçlar arasında ise incir ağacı, meşe, defne. İlkbahar Tanrısıdır ve bayramları o dönemde kutlananlar arasında en önemli olanıdır, üretici gücün Tanrısı olarak her şeyden önce tarlaların Tanrısı, saban izlerini açan, toprağı dölleyen ve onu tüm tehlikelere karşı koruyandır.

Ona adanan diğer tarımsal bayramlar Ambarvalia ve 29 Mayıs Roma bayramıdır. Bunlar arınma törenleridir. Bunlar sırasında Mars’a, Tanrı’ya adamadan önce gezdirdikleri bir domuz, bir koç ve bir boğayı; sovvetuarila’yı sunarlar. İlahilerine Dea Dia kültünde sorumlu olan Arval rahiplerinin şarkılarında rastlanır.

Aynı şekilde Roma’da da kültü birbirinin aynısı on iki kalkanı (Ancilia’lar) saklayan Şali rahipleri tarafından saklanır. Bu kalkanlardan bir tanesi kral Numa zamanında gökten düşmüş olup Mars’ın Roma üzerindeki koruyuculuğunun garantisidir.

Kahramanca Hikmet veya Ares’in kurtuluşu

Troya savaşında Homerik kahramanlar birbirleriyle karşılaştıklarında düşman saflarında bir insan kırımına neden olurlar. Sık sık çok büyük bir kalabalığa karşı tek başlarına savaşırlar. Bu nedenle bir Tanrı tarafından esinlendirilmişlerdir. Bu eylem bir aristeia’dır. Kahramanlar düşmanla karşılaştıklarında ortama göre olanaksız olan başarılar kazanırlar ve taşıdıkları kin enerjisi de böylece Tanrılar tarafından açığa çıkarılır. Ancak çatışmanın gerçek kavgası bir düello, her biri diğerinin aynası olan bir anlamda birinin ölümü ötekinin de ölümünü bildiren iki kahramanın yeni Hektor ve Akhilleus’un bir karşılaşmasıdır.

Akhilleus kısa ve onurlu bir yaşamla uzun ama onurdan yoksun bir yaşam arasındaki tercihini önceden yapmış bir savaş kahramanı olarak görülebilir. Minotauros’u (İnsan bedenli boğa başlı bir canavar) yenen ve bu başarısından sonra döndüğü Atina’nın kralı olan Theseus ve on iki denemeyi geçen Herakles kendilerinde, yenen, öç alan ve düşmanın ölümüyle karşıtlıkların birliğin gerçekleştiren Ares’in esin ve gücünü taşıyan Yarı Tanrı kahramanlardır.

İnsanları bir canavardan kurtaran Theseus ve Herakles arındırıcı bir işi başarırlar. Bu canavarlar karşısına silahsız olarak veya lobut, yay ve balta gibi garip veya belirsiz silahlarla çıkarlar. Kahramanca davranış canavarı şehrin dışına atar ve avcı cesaretle saldırması ile tanınır.

Vahşi savaşçı gibi bir başarı elde eden yalnız avcı da izlenmesi gereken tehlikeli bir varlıktır. Aslan derisinden bir giysisi ve elinde lobutu olan Herakles şehrin ortasında vahşi doğanın yabancılığını simgeler. Aynı zamanda kendi kişiliği tarafından tehdit edilen ve tanrısallaşma yolu dışında bütünlenmesinin mümkün olmadığı bir ahlaksal düzenin koruyucusudur. Böylece her zaman tehlikeli Ares’in denetlenemez gücüne sahiptir.

AVCI: Kırlara Ait ve Yiğit

Bedensel ve biçimsel düzeyde savaşçı işlevi en iyi cisimleştiren, avcıdır. Ormanlara aittir, marjinal, sosyalleşemeyen, avıyla karşı karşıya sürekli bir ters çevrilebilirlik ilişkisinde görünürlük ile görünmezlik arasındaki sınırda olandır.

Geliştirmesi gereken özellikler gözcülükle, uyanık olmakla, kulağı kirişte olmakla, kendisine pusu kuran tüm tehlikeleri her an tahmin etmekle ilgili olanlardır. Bir savaştan önce yapılan bu Roma çağrısındaki gibi: Mars uyan! Her birimizin içinde uyanık kal.

Bu rol doğanın üretici gücüyle, türlerin devamını sağlayan erkeklik ve yaşamın korunmasıyla bağlantılıdır. Bu nedenle seçtiği yol başkalarına haksızlık etmemek için kendini dışlamak ve onaylamaktır. Bu onaylama özelliği korkunun hayaleti veya önceden kaçma (korkunun başka bir şekli) değilse ihtiyatsızlık ve ataklık uyanabilir.

Onunla bağdaştırılan semboller bu savaşçı gücü en iyi cisimleştiren kavgacı horoz, güçlü yaban domuzu ve uyanık kurttur.

Savaşçı

Militan ve İsyankâr

Mars’ın ruhsal düzleminde bir kez daha savaşçı rolünü cisimleştiren bir belirsizlikle karşılaşırız. Bunun sonucu olarak Kralının hizmetinde, kadınından esinlenen şövalye veya kendi içinde hükmedemediği kaosun, öcün veya isyanın karanlık güçlerini zincirlerinden kurtaran bir katil olabilir.

İşte bu nedenle savaşçı işlev, kendine hâkim olma, kavga, korku, ihanet, yalnızlıktan oluşan “Ares’in arkasından gelenlerden” etkilenmeme ve zorlukların ortasında cesaret veren onur ve iffet olan Honor ve Virtus’tan esinlenme konusunda temel bir disiplin uygulamasını gerektirir.

Gerçekte bu savaşçı ruhun rolü kaosun derinliklerinde bulunan yaratıcı enerjiyi açığa çıkaran çatışmayı uyandırmaktır. Çatışma, engel, zorluk, insani yetilerin bilenmesini, iletişim ve yaratıcılığın gelişmesini sağlar. Jüpiter doğasının tüm organizasyonu çatışmaları uyandırır ve Hermes’in aracılığıyla yaşam ve yaratılışın kaynağı haline gelecek olan ve iletişime kanalize olması gereken enerjileri serbest bırakır.

Stili militan, aktif, inanmış ve yetersizliği savaşçı doğaya sahip eylemlere kendini iten dünya düzenini her yerde yenilemeye çalışan bir şekildedir.

Kahraman Şef

Mars / Ares’in cisimleştirdiği ilke orduların başı işlevi, harekete ve arazide eylem taktiğine yönelik güçtür. Stratejiyi belirleyen değil uygulayandır.

Bu nedenle öncelikle savaşçı dürtüselliği şövalyelere özgü disipline kanalize ederek onu yatıştırmak, meydan okumanın, olanaksız zaferin yolunu gerçekleştirerek onu kişiler ötesi olan amaca yöneltmek için içindeki her türlü şahsi gururu ortadan kaldırmak gereklidir.

Bu yol inisiyatik bir yoldur. Bu anlamda Apotheosis’e (Tanrı yapmak, tanrılaştırmak), Epifani’ye (Antik Grek’de Tanrıların kendi yüceliklerini ölümlülere göstermeleri), daha sonra kahraman, Tanrılar ve insanların oğlu olacak olan insandaki kutsalın ortaya çıkışma ulaşmak için kişilikten tam olarak fedakârlığı gerektirir.

Kişi kendi korku ve hayaletlerini kontrol etmek ve onlara itaat etmek yetisinde ustalaşmadan kendini bu yolda riske atarsa kendine acıma, teslimiyet ve kölelikten doğan en kötü hatalara düşebilir.

Sembolik tasvirleri, mitler dünyasında Akhilleus, Theseus ve Herakles gibi kahramanlar ve onların izinden yürümüş olan İskender gibi tarihin büyük fatihleridir.

L. WINCKLER

Çeviren: Yeşim ÖZBEN

(Yazar, Kolomb öncesi, astrolojik metinlerinin araştırılması üzerinde uzmanlaşmıştır.)

 

 

 

ANTİK GREK MİTLERİ VE ASTROLOJİ-4

2 ay ago Gülcan Gelerli

ÇEKİCİ AFRODİT

“Görüşün açıklığının arkasında varlığın bilmecesi vardır ve son olan her şey yorumlamaya karşı koyar“

Walter Otto

YILDIZLAR VE MİTLER

Grek mitleri ve onların astroloji ile ilişkileri hakkındaki yazı dizimize Kronos- Satürn- Zeus- Jüpiter ve Hermes- Merkür’den sonra Afrodit- Venüs’ün sırlarına değinerek ve bu arketiple (ilk örnek) geleneklerin bize anlatmak istediği bazı psikolojik ve kozmik işlevlerin bağlantısını araştırarak devam ediyoruz.

ASTROLOJİYE GÖRE VENÜS GEZEGENİNİN İŞLEV VE NİTELİKLERİ

Astronomik planda, güneş sisteminin ikinci gezegenidir ve yörüngesini 224,7 günde tamamlar. Dünyadan bakıldığında hareketleri hep güneşe yakınmış gibi görünür. Tan vaktinden önce bazen Sabah Yıldızı olarak bazen ‘akşam yıldızı’ olarak ortaya çıkar, bazen de dünyanın arkasında kaybolur. Tüm zamanlarda “çoban yıldızı” olarak anılmış olan Venüs gökyüzündeki en parlak, dolayısıyla en güzel ve ışıklı gezegen olarak görünür.

Astrolojik bir sembol olarak ona, aşk mahareti, sanat, uyum, büyü, yumuşaklık, cazibe, sempati, özveri gibi kavramlar atfedilir. Kimi zaman anne, kimi zaman metres, kimi zaman kız kardeştir ama her zaman ölümsüz bir dişiliktir.

Fiziksel planda, boğaz ve kan dolaşımının yanı sıra böbrekleri, üreme organlarını yönetir. Kan ve lenf sıcaklığını belirler. Venüs tipinin belirli özellikleri yuvarlak, yumuşak ve sevimli biçimlerdir.

Duygular planında aşk, Venüslülerin başlıca uğraşıdır ve önemli başarı ya da başarısızlıklar onların kaderleri üzerinde önemli ölçüde yankılanır. Onların çekiciliği bir tür büyüleme ve kendilerine uygun görünenleri kendine doğru çeken bir manyetizma etkisi gösterir.

Duygular yoğundur ancak bazen ani dönüşler görülebilir ama en azından başarısızlık durumunda teselli edilmeleri kolaydır.

Venüs’ten yükselen yumuşaklık, sevimlilik ve neşe.

Aynı zamanda iyi duyguların, uzlaşma ruhunun ve derin bir adalet ve doğruluk duygusunun esin kaynağıdır. Sükûnet arayışı, incelmiş ve yoğun bir duygusallık Venüs’ü bir barış simgesi yapar. “Sonsuz bir hayatı” tanıyan ve arayanlar anlayacaklardır.

Zihinsel ve ruhsal planda, plastik sanatlardan, müzik ya da tiyatroya kadar sanatın bütün alanlarında sanatsal yeteneklerin ortaya çıkarıcısıdır.

Venüslülerden çok fazla mantıksal veya entelektüel çaba beklememek gerekir. Oldukça bohem ruhludurlar ve yaşamın basit zevklerinden faydalanmayı severler.

Bu gezegen entelektüel merakı değil yüksek sezgileri öne çıkarır. Daha çok sezgi ve sanatsal duyarlılık vardır. Oldukça belirgin ruhsal ve mistik eğilimlerin yanı sıra erkeksi bir yiğitlik ve soyluluğa sahip olabilirler.

Venüslülerin arkadaşlığı, iyilikleri, iyi niyetleri, ilk bakışta sempati uyandıran manyetik çekicilikleri nedeniyle f er yerde aranır. Venüs ilgisizlik ve merhametin yanı sıra evlat sevgisini temsil eder ve hayır işlerini yönetir.

Eylem planında, girişimci olmaktan çok alıcı bir tavır karşımıza çıkar. Doğrudan sürtüşmeye girmek yerine, cazibesini ve çekiciliğini kullanarak yani durumu idare ederek amaçlarına ulaşmaya çalışır.

Ona bir şans ve rastlantı faktörü yüklenir ve bu nedenle “Küçük Şans” olarak adlandırılır.

Ona gösteri salonları, tiyatrolar, bahçeler, otlaklar, koruluklar, çiçek açmış tarlalar, moda salonları veya sanat galerileri gibi yerler uygun görülür.

Ona uygun meslekler güzelden zevk almanın, sanat ve dekorun öne çıktığı mesleklerdir. Bu nedenle müzisyenlik, sanatçılık, ressamlık, parfümcülük, kuaförlük, dekoratörlük, estetisyenlik, çiçekçilik alanları arasına girebilir.

Renkleri, yeşil ve pembedir. Madeni bakır, taşları: zümrüt, parlak mercan, mavi zümrüttür. Bitkileri, güller, hüsnüyusuf, yasemin, müge, leylak, nar ağacı, mersindir. Bahçelerin büyülü çiçek açışını ve sonsuz ilkbaharı yönetir. Günü cumadır. Hayvanları arasında bülbül, kumru ve yunus sayılabilir.

Venüs’ün astrolojik olarak iki evi vardır; Boğa ve Terazi burçları. Birincisinde hayatın ilkbaharına, üretici ve duygusal aşka dair tüm güçleri canlandırır; İkincisinde kendini belli eden daha idealist bir iyinin ve doğrunun anlayışıdır. Duygular daha entelektüeldir ve anlaşma, ortaklık, sosyal yaşam arayışına daha eğilimlidir.

Venüs’e atfedilen özellikler; tembellik, nefis düşkünlüğü, edepsizlik, havailik, dünyevilik, kararsızlık, hafiflik ve belirsizliktir.

BEDENLENME TANRIÇASI AFRODİT’İN MİTİ

Sulardan çıkan Afrodit’in doğumu Hesiodos, gök Tanrısı Uranüs’ün gecenin karanlığında, toprağın üzerinde keyifle uyumakta iken sarılma anında Kronos tarafından hayalarının koparıldığından bahseder. Kesilmiş erkeklik organı uzun süre denizin dalgalarında yüzdü: tanrısal nesneden beyaz bir köpük fışkırdı ve içinden bir bakire büyüdü. Doğarken, gökyüzünün şeffaflığından etkilenerek bütün evrenin tekrarladığı yumuşak bir iç çekiş çıkardı. Dünya dilsiz olmayı bıraktı. Onun doğuşunda ana üreticinin ve yaşama sevincinin çarpıntılarını duydu.

Önce Kythere’ya ardından Kıbrıs’a gitti; toprağa dokunduğu anda ayaklarının altındaki topraktan çimenler fışkırdı. Aşk arzusunun cinleri olan Eros ve Himeros (aşk isteği) onun iki yanında idiler ve Tanrılar topluluğuna varıncaya dek ona rehberlik ettiler.

Kıvırcık bukleleriyle denizin köpüklerinden çıkan ve tüm dünyanın sevinci ile selamlanan ölümsüz güzellik imgesini bilmeyen var mı?

Afrodit’e yazılmış ikinci Homerik şarkı Tanrıça dünyaya geldikten sonra ona atfedilen ayrıntıları içerir:

“Altın taçlı güzel Afrodit”e şarkı söylüyorum, has olarak Zaphyros’un güçlü nemli nefesinin kendini gürüldeyen denizin dalgalarının üstünde, ıslak köpüğün içinde taşıdığı deniz adası Kıbrıs’ın tüm yüksek yerlerine sahiptir: Altın tacın Horaları (doğada düzeni simgeleyen üç Tanrıça) sevinçle toplanarak ona ölümsüz giysiler verdiler. Tanrısal başına ince oyulmuş altından bir taç taktılar, hayran hayran kulaklarına baktılar. Kulak deliklerine orikalk ve değerli altından çiçekler taktılar. Yumuşak boynunu ve muhteşem gerdanını kendilerinin, altın tacın Horalarının, Tanrıların büyüleyici kalbinde, babalarının evinde bir araya gelmekteyken taktıkları altın kolyelerle süslediler. Vücudunu bu süslerle yeniden giydirdikten sonra onu ölümsüzlere ulaştırdılar. Onlar onu neşeyle karşıladılar ve ona ellerini uzattılar: menekşelerle taçlandırılmış Kythera’nın güzelliğine o kadar hayran kaldılar ki her biri onu yasal karısı yapıp evine götürmek istedi.”

Güzellik canavarca ögeden çıktı ve onun göksel gülümsemesini ayna yaptı.

En eski antik çağdan beri o, deniz Tanrıçasıdır. Gelişi dalgaları düzleştirir ve yüzeylerinde bin ateşin tıpkı bir mücevher gibi parıldamasına yol açar. Doğa ve çiçeklerin büyücüsü olduğu gibi dingin denizin ve şanslı deniz yolculuğunun büyülü tanrıçasıdır. Sakin denizin, mutlu yolculuğun, limanın Tanrıçasıdır. Paphos’ta bilicisini deniz yolculuğundaki şans konusunda sorgular.

Yeteneklerinin birincisi fetheden cazibedir (charis). En güzel kadındır, “o, sonsuz denizin dünyaya getirdiği sabah çiğinin nemli parıltısında yıkanmış, sonsuza dek yeni, hafif ve mutlu olan güzelliğin kendisi, tamamen kadınsı zarafettir.”

Afrodit’le aşk vücut bulur. Şairler onu “altın”, “gülümseyen” olarak adlandırırlar. Hizmetkârları olan Kharit’ler (göze hoş olanı simgeleyen Tanrıçalar ) onunla dans eder, onu yağlar ve giysilerini dokurlar. Merhemine “güzellik” (kalos) adını verirler.

Güzelliğin çekiciliği, şairin dediği gibi “güzel olan kendi kendine pek mutlu görünür” ve pek mutlu olan da herkesi pek mutlu etmeye çalıştığından ruhun yatışmasına yol açar. Bu anlamda Afrodit kendine çıkan güzellik ve gülümseyen yumuşaklıktır. Güzel Bir’in aynasıdır ve Afrodit’in birliğinin bu gizemi Hayatın ışık ve parıltısının şekliyle ifade etmek için sanatın doğuşuna esin olur.

Hayatın Anası Afrodit Pandemus’un Aşkları

Afrodit, aşk öpüşlerindeki sevinçtir. “Afrodit’in Eserleri” aşkın sevinçleridir. Homeros’un Afrodit’e ilk şarkısı şöyle başlar:

“Musa, bana Tanrılar için yumuşak arzuyu uyandıran, gökyüzünün tüm kuşları ve kapalı toprakta veya denizde yaşayan tüm hayvanlar kadar ölümlü insan ırklarını sürdüren altın Afrodit’in eserlerinden Cypris’ten bahset: Afrodit’in eserleri herkesi ilgilendirir.”

Afrodit aynı zamanda yırtıcı hayvanları baştan çıkarıp yumuşatma yeteneğine de sahiptir. Ancak gücünün parıltısı hiçbir şeyde insan üzerinde olduğu kadar etkili değildir.

Evlilik ve üremeyle de ilişkilidir ama o her şeyden önce bir bireyin aşkı için tüm dünyayı unutan güçlü esindir.

Afrodit, Olympos’a tüm güzellikleri ile ve taktığı zaman kendini dayanılmaz kılan göğüslüğü takılı olarak gelir. Bu göğüslükte Afrodit’in tüm “büyüleri” yoğunlaşmıştır: aşk, arzu, en bilge ruhu bile rahatsız edebilen açık yüreklilik. Homeros, bu kemerden; Aşkın, umut tarafından yönlendirilen, çekingenlik, iç çekişler, zayıf sesler, öğütler, âşıkların tartışmaları ve basit barışmalarla eşlik edilen yüzünü taşıyor diye bahseder. Tam aksine kindar Eumenideler (Erinysler; öç alma Tanrıçaları) onda kalleşlik ve kıskançlık, ihanet ve ikiyüzlülüğü temsil etmişlerdir. Bu esrarlı göğüslük, takana zarafet, gençlik ve güzellik veriyor ve erkeklerin kalpleri üzerindeki etkisi dayanılmaz oluyordu. Etrafındaki cinler arasında en önemlisi, bazen oğlu bazen de hizmetkârlarından biri olarak gösterilen Eros’tur.

Eros, zevkin tanrısal ruhu ve çiftleşmenin gücüdür. Bazı yaradılış mitlerinde dünyaları yerinden oynatan arzu olarak kendini ifade eden güçlü ihtiyaçtır.

Penia ve Poros’un, kaynaklara sahip olan ama aynı zamanda her an kendini sefalet içinde hisseden Yoksulluk ve Bolluğun oğludur. Bu paradoks, onun her zaman ikilik içinde yaşamasına ve ayrılığın bilinci ile birleşme susuzluğundan oluşan ikiz ruhlar içinde uyanmasına neden olmuştur.

Afrodit’in etrafında Eros’tan başka ikna ve arzu cinleri Fothos ve Himeros ve ret nedir bilmeyen avcı Peitho vardır.

Afrodit’in etrafı çiçeklenme, çekicilik ve cana yakınlığın ruhları olan Kharit’lerle sarılmıştır. Kendini bahçelerin büyülü çiçeklenmesinde gösterir. Çiçek açmakta olan doğanın Tanrıçasıdır; “Çiçek Tanrıçası”. Mersin, haşhaş, elma ve çiçeklenmekte olan tüm ağaçların adandığı Afrodit’in en parlak dönemi bahardır. Eryks (üstünde Afrodit tapınağı bulunan Sicilya dağı) dağındaki Afrodit tapınağında her sabah tüm ateş izlerinin kaybolduğu ve onların yerine çiğ gibi yeşillik damlalarının geldiği söylenir.

Cinsiyetleri bir araya getirdiği çekimin gücü aynı zamanda arkadaşlıkları da oluşturur ve sürdürür. Arkadaşları bir araya getiren bir Afrodit Hetaire onurlandırılır. Baştan çıkarma dolu, cazip ve sevecen olan her şeye şekil veren jest, söz veya eyleme onun adı verilir (Epaphroditos veya Venustus).

“Aşk, bizi sözlerimizde ve eylemlerimizde onurlu kıl”: ona okunan dua buydu. Lütufların da Tanrıçasıdır, şans da ondan gelir: Felix (mutluluk) ama onun lütfu Hermes gibi buluntulara dayanmaz. Eşlik eden ve anlayan, öğreten ve eğlendiren o zarif mutluluğun eseridir.

Zeus, Titanları yendiği silah ve yıldırımları yapan Hephaistos’u (demirci Tanrı) ödüllendirmek için Afrodit’i onunla evlendirir. Ancak Afrodit ona sadık kalmaz ve aralarında en tanınmışı, savaş Tanrısı Ares olan pek çok sevgili edinir. Katı, saldırgan ve pek sevimli olmayan savaş Tanrısı onu yumuşak sözlerle kandırmaya çalışmaz. Afrodit’in karşısına bir şehri fethetmeye gitmiş gibi miğferi ve silahı ile çıkar ve doğrudan arzusunu dile getirir. Tanrıça önce onu reddeder fakat sonra Tanrı, zırhını ve miğferini çıkararak daha insani bir görünüşe sahip olunca o da yumuşar. Aşklarının karışık bir sonu vardır çünkü Hephaistos onları yatağında yakalar ve tüm OIymposluların gözleri önünde onları içine kapadığı kırılmaz bir ağ yapar. Bu birleşmeden Deimos (korku) ve Phobos (bozgun) ve aynı zamanda Oyum doğar.

Afrodit’in insanlar ve Tanrılardan pek çok sevgilisi olur ve aynı zamanda pek çok çocuk doğurur: Dionysos ile birleşmesinden Hymenaios ve Priapos doğar; Hermes ile Hermaphroditos’un annesi olur ve ölümlüler arasından Romalıların atası kral Ankise’den Ene’yi doğurur.

Bitkilenme döngüsünün yeniden doğuşunu sembolize ederek yılın yarısında yeraltı dünyasının Tanrıçası Proserpina ile paylaştığı Adonis’in metresi olur.

Lucretius şiirinde sadece bu ölümsüz harika aşk Tanrıçasının dünyaya barış getirebileceğini söylemiştir ama dünya aynı zamanda savaş Tanrısına da aittir ve Empedokles aşk ve savaşı, buluşma ve tartışmaları ile hiç durmadan dünyayı döndüren ve aydınlık-karanlık oyunları ile tüm yaratılışı üreten iki kozmik güç olarak tasarlar.

Afrodit Urania ( Gökte Oturan), Uzak Yıldızın Saflığı

Homeros’un Afrodit’e ilk şarkısı şöyle der:

“Ancak, ikna edemeyeceği veya baştan çıkaramayacağı üç kalp vardır”.

Üç bakire; Athena, Artemis ve Hestia’dan bahsetmektedir. Roma’da genç kız ve kadınları ve her şeyden önce iffetlileri ve gözü doymaz iffetsizleri koruması için Venüs Vericordia adına bir kült kurmuşlardır.

Burada Tanrıça’nın üçüncü bir yüzünü görüyoruz. Bu Platon’un Şölen’inde ve Plotinus’un Enneadlarında (dokuzlular) bahsettiği yüzdür. Afrodit veya Venüs Urania, içinden çıktığı temel Birlikle birleşmek isteyen Uranüs’ün kızı.

Bu Tanrıça kozmik Bakire, şafak yıldızı, temel Bir, ruhsal güneşle birleşendir. Gökyüzünün tepesi olan Tanrıça Nut’un gizlerini hatırlatır.

Ruh, çoğalma ve üreme arzusuyla çektiği vücudun güzelliğiyle birleştiği arayışı aştığında, ilgisini Birliğe çevirir ve aşkların en yücesi olan başlangıçların aşkını tanır. O anda ruh temel birliğin alıcısı haline geliri ve Tanrı’yla bu birleşmeyi yapabilir.

Neoplatoncu Filozof Plotinus her varlığın görünmez kalbinde yaşayan bu Altın Afrodit Urania’nın ruhunu en iyi anlatmıştır:

“Her şeyden sonra geldin, karşı tarafta durmadın. Kendin toplam oldun. Bu sırada zaten toplamdın ama bir bütünlük sende bir şeyleri hareketlendirdiğinde bu toplamayla azaldın. Zira bu toplama varlığın toplaması değil olmayanın toplamasıydı. Kendi kendini o olmayan her şeyi ayırt ederek büyüteceksin ve o, bütün, geriye kalan her şeyi ayırdığında yanında olacaktır. Ondan uzaklaşmadan ayrıldın (o her zaman vardır); sen başka bir yere gitmedin, her zaman buradasın ama karşı tarafa döndün.”

Bu düşünce, bize Nous’un, (dolaysız anlayış) Bütün’ün, ölümsüzlüğün köklerine bağlayan Afrodit Urania’nın gizini özetlemektedir. Ancak bir anda kendini tamamen unutma ile bu ilksel Okyanus’a ve yaratılış ve güzelliğin ışığının çıktığı o yıldızlı Gökyüzüne dönüş olan Teofani üretilebilir.

Vecd aşkın en yüksek formudur.

AFRODİT’İN İŞLEVLERİ, ROLLERİ VE STİLLERİ

Fernard Schwarz’ın ‘Grek Mitleri’ konusundaki konferans dizisinde açıkladığı gibi:

“Bir Tanrı birkaç düzlemde birden temel varlığın modalitesinin gösterisidir. Varlığın bu modalitesinin kendini bütün evrende ifade ediş biçimi kendi aralarında bağlantılı olan ve tüm diğer Tanrıların ağları ile ilişkili olan bir işlevler, roller ve stiller şebekesidir. Farklı formlar altında roller, işlevler ve stiller ve farklı dünyalarda (maddi, formal, psikolojik veya enerjik ve ruhsal) aynı varlık modalitesini ifade eder. Bu nedenle Tanrılar çoklu bir birliği gerçekleştiren karmaşık varlıklardır.” İlişkiler tablosunu anlamak için sadece üç terim tanımlayacağız. İşlev, tanrısal gücün bir rolü ifade etmekte kullandığı “Çalışma yeri”, kanalize ettiği yaratıcı bir dürtü, taşıdığı enformal güçtür. Stil karakteristik bir gidiş aracılığıyla davranışı veya kendini ifade ediş tarzıdır.

Böylece Afrodit üç dünyada üç işlev yüklenir: Sevgili/büyücü, ana/eş; bakire/ hanımefendi. Bu onun üç stille üç güzellik, aşk ve eksiksizlik rolü oynamasını sağlar: baştan çıkarıcı, çekici ve duygusal.

Afrodit’in Varlığın Güzelliği, Aşkı ve Bütünlüğü aracılığıyla üç dünyada kendini göstermesine bakalım.

1.Güzel, Bir’in Aynası Afrodit’in doğuşu efsanesi bize onun evreni ortaya çıkarma, gizlerini çözme rolünü açıklar.

O aynı zamanda Psyke’nin (Ruh) ölümsüzlüğe ulaşmak için dört ögeyle bağlantılı sınavlardan geçmek zorunda kaldığı Eros ve Psyke’nin aşklarının efsanesinde olduğu gibi ruhun gizlerini açığa çıkarır.

Ayna olduğu kadar güzellik merhemi olan özellikleri, giysileri, mücevherleri onun dünya düzenini iyileştirmesine olanak tanır. Kozmos “kozmetikle” değerlenir. Doğaya tonalite, renk ve yaşam vererek yayılan titreşimdir.

Bu görüntüyü vermek için kullandıkları araçlar, büyüleridir. Bunlar sayesinde kendini Ay’a ve aynı zamanda Mısır’da Tanrıça ve büyücü olan Isis’e yaklaştırır ve büyücü gibi görünmesine neden olur.

Ama en büyük büyüsü tüm yaratıkların parlak ve aydınlık görünmesini sağladığı sempatisidir. Bir doğu atasözü “Güzellik sevenin gözündedir” der ve bu tam da Afrodit’in çekiciliğini anlatır.

Eğer onun vücudu güzellik ve ebedi olarak kadınsı olansa bunu elde etmenin yolu, insanın doğayı şekillerin içine bu ışıktan bir hüzmeyi hapsederek taklit ettiği sanattır ki bu kutsallıkla ilgisi olmayan bir eseri kutsal bir eser haline getirir.

2.Aşk evrensel çekimin gücü Afrodit’in bedeni güzellikse ruhu da aşktır.

Varlıkları birbirine bağlayan ve her bedene o manyetik bağlayıcının gücünü veren evrensel çekim gücünü sembolize eder.

Hayatın yenilenmesi ve yeniden üretilmesiyle ilişkilendirilir ve bu anlamda ebedi gençliğin kirletilemez kaynağı “Altın Afrodit” olarak adlandırılır.

Venüs Pandemos tapınağı yaşamın sürdürülüşünü kutlar ve bu anlamda kozmik ana, tüm yaşamın kaynağıdır.

Ama o aynı zamanda hayatın görünmez döl yatağının, çift bir enerjiyle maddeyi kapsayan ve bilgilendiren Mısırlıların Kah’nın sembolüdür. Evrensel canlılığın kaynağıdır ve bu anlamda aşk oyunlarının sürekli dansıyla kozmosu canlandıran tükenmez gençlik ve sevincin kaynağıdır.

Ona erişmenin yolu arzu ile gereklilik arasında doğan dengedir. Bu nedenle Ares’le olan aşkından iki eş arasındaki ilişkiyi bir eşitlik ruhu içinde sağlayan eylem olan uyum (Harmony) doğmuştur. Bu felsefe için Tanrı’nın adaleti (veya neden sonuç kuralı) aşkının ifadesidir.

3.Bütünlük, Tanrıçanın gizli yüzü.

Tanrıça’nın üçüncü yüzünden sadece Sırlar’da ortaya çıktığından dolayı metinlerde pek bahsedilmez. “İyi limanların hanımefendisi”, “iyi yolculukları” sağlayan fikri ve aynı zamanda Orfik gizlerde Eros Phanes’in önemi veya Platon veya Plotinus’un felsefi metinlerinde bu konuda birkaç iz bulabiliriz.

Bu yüz vardır ve Tanrıça’nın Ruhu’nun yanı sıra iki başka ruhu da gizler ve besler. Bunları, insanı Tanrı’yla, görüneni görünmeyenle birleştirmenin ruhuyla besler. Ancak iki dünyayı birleştiren bir köprü sağlayan Hermes’den farklı olarak Afrodit birinin bütün ve kınlamaz bir birleşmeyle diğeri haline geldiği bir duygu, bir yaşanmışlık, bir ilişki kurar.

Bu anlamda yıldızlı gökyüzünün sırları, mantosu yıldızlarla süslü Kozmik Bakire’yle ilgilidir.

Mısırlıların Sirius Soter’le de ilişkilendirdikleri aydınlatıcı, beyaz, ışıldayan yıldız odur. Bazen ulaşılmaz bazense çok yakındır çünkü onun ışınları insandan merhamet ilkesine kadar uzanır.

İmgesi insanlar için Tanrılara yalvaran Tanrıça’nın merhamet gözyaşlarında evrensel olarak sembolize edilir. Onlar da karşılık olarak dualarıyla, Tanrıça Afrodit’in bir gün başlangıçların gökyüzünden çıkarak arkasında çiçek yapraklarından bir iz bırakarak yürüdüğü gibi Göğü ve Yeri bağlayan bu tanrısal yolun gerçekliğine olan içten inanç, bağlılık ve duygularını ifade ederler.

AFRODİT VE KOVA BURCU ÇAĞI

Günümüzde kadınların özgürleşmesi paradoksal bir durum yarattı: cinsel haz düzeyinde erkekle “eşit” duruma gelen modern kadın, Afrodit’in davranışlarını niteleyen duygusallığı büyük ölçüde yitirdi. Modern kadın mükemmeliyetçi, talepkâr fazlasıyla Apollon’cu hale geldi; eşinde hiçbir kusuru hoş görmez oldu. Dolayısıyla, cinsel ilişkiler düzleminde eşitlik “hak etme” anlamının içine dâhil oldu ama bu ilişkilerde değiş tokuş, ilişki ve paylaşma kavramları kalmadı.

Sadece paradoks felsefesinin bize maruz kalacağımız çelişkiler ve zıtlıkların güçlü rüzgârlarına karşı durma gücünü vereceği gelecekte, bizi etrafımızdaki tüm evrenden sorumlu ve onunla yakın dayanışma içinde kılan o canlı ve önemli varlıktan üçlü Venüs’ten vazgeçmek zorunlu olacaktır; bedenin Venüs’ü, formların güzellik ve estetiğini görmezden gelmeden; ruhun Venüs’ü yeniden yaşamı sevinci ve aşkı üreten analar haline de gelmeyi bilerek ve içimizdeki yüce kutsallık duygusunu uyandıran ruhun Venüs’ü.

Kısacası kadın ve erkek hepimiz onu bütünlüğüne ulaştırmak ve içinde bulunduğumuz bu dönüm noktasında ona yeniden “küçük bir şans” vermek için içimizdeki kadınsılıkla uzlaşmak zorundayız.

L. WINCKLER

Çeviren: Yeşim ÖZBEN

(Yazar, Kolomb öncesi, astrolojik metinlerinin yeniden araştırılması üzerinde uzmanlaşmıştır.)

 

ANTİK GREK MİTLERİ VE ASTROLOJİ-3

2 ay ago Gülcan Gelerli

Satürn ve Zeus’tan sonra bu makalede görünenle görünmeyen, Tanrılar ile insanlar arasında köprü olan, aracı Tanrı’yı tanıyacağız…

UYANIK HERMES

YILDIZLAR VE MİTLER

“Olimpos’un hükümdarı, Zeus” üzerine olan makalemizde de söylemiş olduğumuz gibi, astrolojinin evreni hayal edilenlerin dünyasından etkilenir.

Hayal edilenlerin bu dünyası, geçişin olduğu yer, karşıtlıkların başladığı ve aykırı durumların yaşantısına olanak veren düğüm, sembolün hayata geçtiği yer olduğundan, bu alan, bizi karşıtlıklar içinde uyumun doğal ustası, aracı Hermes’e özellikle yaklaştırır.

Bir kez daha aynı zamanda gezegenler tarafından sembolize edilen psikolojik işlevleri de ifade eden kozmos ve astrolojinin yapılarının görüntülerle canlandırdığı, dünyanın doğuşuyla ilgili görüşü ifade eden mitlere başvuracağız. Böylece birbiri ardına MERKÜR gezegenin astrolojik özelliklerine ve Grek mitleri çerçevesinde HERMES’in işlevine ulaşacağız.

ASTROLOJİYE GÖRE MERKÜR GEZEGENİN İŞLEVLERİ VE ÖZELLİKLERİ

Boyutlarının küçüklüğünden dolayı çıplak gözle nadiren görülebilen Merkür güneşe en yakın gezegendir. Dünyadan bakıldığında Merkür güneşten 28°’den fazla uzaktır. Merkür ortalama olarak 3 ay 15 gün geriye dönüktür ve yörüngesel ilerlemesi günde ortalama 3’tür.

Ay Dünya’nın yörüngesinin içinde ve dışında değişerek dönerken, Merkür kâh geride kalarak kâh ileri giderek, yılda üç kez Güneş’e doğru gider sonra da Dünya’ya doğru yaklaşır. Merkür ve Ay aynı zamanda güneş enerjisini dağıtan etkenlerdir.

Geleneğe göre Merkür ruhu, manevi olanı ve sinir sistemini olduğu kadar aklı ve fikirlerin sözle ifadesini de temsil ederken, Ay’ın bellekle bağlantısı vardır.

Güneşten hemen önce doğup şafakla beraber kaybolmasına veya gece göğünde batı ufkunun hemen yanında parlamasına rağmen ve Güneşi, algılama çizgimizin hemen altında takip etse bile Merkür, hiçbir zaman başucunda görünmez. Merkür aynı zamanda hem sabah hem de akşam yıldızıdır.

Güneşe yakınlığı, boyutlarının küçüklüğü ve hareketliliği analojik olarak bir takım özelliklerin ona atfedilmesinin temelindeki nedenlerdir. İşlevleri pratik zekâ ve ifade biçimleri, uyum, akıl, ustalık, yayılma, yumuşaklık, hız ve anlayıştır.

Aracılığı, insanları, çevreyi, ticareti, zekâyı, bilimi, eğitimi, pratik zekâyı, seyahatleri, iletişim ortamlarını, gençliği, uçuşu, edebiyatı, söz söyleme sanatını, kurnaz insanları, kitapları, gazeteleri, tüm yayınları, sözleşmeleri, tartışmaları simgeler.

Meteorolojik bakış açısından bakıldığında Merkür’ün rüzgâr üzerinde etkisi vardır. Mineraller dünyasından cıva, akik ve alacalı akikle ilişkilidir. Renkleri gri ve açık mavidir. Bitkilerin dünyasından şifalı bitkilerin yanında lavanta, nane, mine, kediotu, melisa, kahkaha çiçeği, anason ve papatyayı yönetir. Hayvanlar ve böceklerden ise: maymun, papağan, tilki, sincap, saksağan, kırlangıç, kelebek ve bazılarına göre çalışkanlığı ve zekâsı nedeniyle arı ve karınca.

Anatomik ve patolojik açıdan ise: akciğerleri ve sinir sistemi, larinks ve dili yönettiği gibi kolları, el ve ayakları yönetir. Ayrıca bağırsaklar ve sinirsel sorunlarda etkisi vardır. Başlıca hastalıkları solunum sistemine ait olanlardır. Acı vererek kabızlığa, nevraljik ağrılara, nevrosensoriyel sorunlara hatta deliliğe yol açar. Sürmenaja neden olabilir. Zihinsel ve spiritüel alanlarda entelektüel yetenekleri canlandırır. Bu merakın, becerikliliğin, mantık yürütmenin ama aynı zamanda belli bir sezgi ve nesnelerin anlamı konusunda hemen harekete geçen dolandırıcılığın gezegenidir. Bireyi sonsuza dek genç tutan bir öğrenme açlığı verir. Kendini başkalarının yerine koyma konusundaki yeteneği sayesinde mükemmel bir tüccar, aktör veya bazen mizahçı olabilir.

Biraz bozulmuş, dağınık ve moda “rüzgârlarından” etkilenmeye eğilimli olan bir iradeye sahiptir. Diller, düşünce ve duyguların iletilmesi konusunda yeteneklidir, iyi bir belagat yeteneği sağlar ve mükemmel bir şekilde iletişim kurmaya olanak tanır.

Duygusal alanda mantığın sözü geçer. Sahip olduğu seçkin duygusallık güçlü kösnüllüğe hiçbir zaman izin vermez. Duyguları yüzeysel ve değişkendir. Toplumsallaşma yeteneğine gelince, Merkür sorunları ortadan kaldırma yeteneğine sahip mükemmel bir diplomat olabileceği gibi, tam aksine bir fitne yayıcısı da olabilir.

Bu gezegenin güçlü etkisinin yanı sıra başka gezegenlerden de etkilendiği için Merkür insanının portresini çizmek zordur. Ancak ifadeli bir yüz, meraklı ve dikkatli gözler, çevik ve abartılı jestler, hızlı, rahat ve ikna edici sözler bazı özellikleridir. Toplumda nasihat vermeyi seven anlatıcı rolünü üstlenebilir.

Merkür’ün meslekleri şunlardır: edebiyatçı, gazeteci, editör, yayıncı, kütüphaneci, bilgin, istatistikçi, geometri bilgini, yapı ölçücüsü, diplomat, konferansçı, sekreter, tüccar ve satıcı. Becerikliliği ve pratik zekâsı sayesinde başarıya ulaşır. Sebatsızlığı ve projelerinin dağınıklığı nedeniyle başarısız olabilir.

Kusurları dağınıklık, manevi dengesizlik, unutkanlık, yalancılık, kurnazlık, dolandırıcılık, gevezelik, iftiracılık, sinirlilik ve deliliktir.

TANRI HERMES’İN GREK MİTLERİNE GÖRE İŞLEVLERİ VE ÖZELLİKLERİ

Genç ve Eski Tanrı

Hermes büyük olasılıkla Trakya kökenli çok eski bir Tanrı olup özellikle Arkadia çobanları tarafından onurlandırılmıştır. Arkaik çağdaki Ana-Tanrıça kültleriyle, yeni (Kral kaynaklı Hint Avrupa mitleri arasında aracıdır. Hermes’in ayinleri arkaik ve neolitik kültlerin mirasçısıdır.

Efsaneye göre, Hermes, Arkadia’da (Zeus’la Artemis’in avcı kızlarından Kal- listo’nun oğlu Arkas’m krallığındaki bölge) bir mağaranın dibinde Zeus’la nympha(su perisi) Maia’nın ilişkisinden dünyaya gelmiştir.

Hermes’e bağlı olan alan dağın kalbindeki mağaradır, bu bir dölyatağı, görünmeyenin ortaya çıkarıldığı yerdir. Oturan en eski soyun adı) ve Orfik (Orpheus’a bağlı din hareketi) kozmojeniye göre Merkür gezegeninin Titanları Metis ve Koios’tur. Metis Atena’nın annesi ve Zeus tarafından yutulan kurnaz zekâdır. Kuvvetin ötesinde yapabilme yetisini getiren bu zekâdır. İkizler burcunun naipleri Dioskur’lar (Leda’nın oğulları, Zeus’un delikanlıları), Kastor ve Polluks ile de bağlantılıdır. Bunlar gece ve gündüzün ikiliğini, at yetiştiricisiyle boksörü, ölümsüzü ve ölümlüyü simgeler. Karşıtlıklarla ulaşılan uyumun kefilleri olup ufkun Doğu Batı aksını

Pelasgos (Akdeniz yöresiyle Yunanistan’da çizerler. Ölülerin koruyucusu ve görünenle görünmeyeni bağlayan kapının bekçisi oldukları kadar bir mezarcı rolüne de sahiptirler.

Hermes, özellikle insani ve hayali öğelerin koruyucusu olan tanrısal güçtür. O, içsel sınamanın Tanrısı olup, tüm nesnelerin sınırlarını belirler, doğru ilişkileri kurar ve ‘nesneler arasındaki bağı gözler önüne serer.

O gerçeği bilir, “bu tehlikeli bir dosttur.”

Düzen ve Düzensizlik 

Hermes, bir ortalık karıştırıcı, bir madrabaz, bir eşkıyadır. Bir alanın düzenlenmesini temsil edebileceği gibi aynı zamanda düzen bozucu da olabilir. Zaman zaman düzen, zaman zaman da düzensizliktir. Yoldan çıkarıcı ve bilinemezdir. Bu duygu gizlediği onun gidişinde vardır: Apollo sürüsünü ararken yaşananlar bunun örneğidir. O sabah doğmuş olan Hermes, abisinin tanrısal sürüsünü bir erişkinin gücüyle çalar. Ancak Apollo ona annesinin ininde hesap sormaya geldiğinde, onu yeni doğmuş bir bebek gibi sıcak kundağında bulur. Silenler (Kocalmış satyrlere genellikle verilen ad) çocuk ve inekler tarafından bırakılan izleri takip ederken, izler karışır, birbirine girer: başı ve sonu olmayan gerçek bir labirent gibi.

Homerik destandan öğrendiğimize göre Hermes işaretlerin sırasını ters çevirmiştir:

İnekleri geri geri yürütmüş, oradaki çalı çırpıyı ayağındaki sandalların altına örerek ayak izlerini silmiştir.

İşte Hermes’in kurnazlığı böylesine bir kurnazlıktır, tuzaklar ve entrikalar kullanarak ustalaşmıştır. Tüm yolları kullanarak durumlardan kurtulur, rolleri ters çevirir, rakiplerinin karşısına geçer. Olimpos’un on ikinci Tanrısı olmasını sağlayan da Metis, yani kurnaz zekâsıdır. Zeus’un onu kurallı düzensizlik olarak kabul etmesini sağlayan da odur.

Aynı zamanda hırsızların, insanların payına sorumluluklarının müdahalesi olmadan düşenlerin de Tanrısıdır. Sisam adasındaki Hermes Charidatos şenliği sırasında hırsızlık ve talan serbesttir. Kadın düzenleri, yalanlar, çıkarcı sözler ve aldatıcı mantıklar dâhil olmak üzere tüm kurnazlık ve kötülükleri korur. Ancak

Hermes’in hırsızlığı sezgiyle de bağlantılıdır. Çünkü hermetik inisiasyon için yiyeceğini kendini belli etmeden bulabilmesi gerekir. Bu ustadan esin beklenmeyen bir yoldur. Aday, dağınık parçalardan başlayarak Tanrılarla birleşmesine kadar bilgiyi yeniden kurmak zorundadır.

Hırsızlık, ruhun konsantrasyonuyla sentez ve sıçramadan oluşan bir hırsızlıktır. Entelektüel bir hırsızlık başlatmaz. Bu gelişmenin pedagojisidir..

Ancak kurnaz yeteneklerini aynı zamanda Tanrıların, özellikle üç dünya arasındaki habercisi olduğu Zeus’un da hizmetine sunar. Bu şekilde Triseps’tir: üç dünyayı, göğü, yeri ve yeraltını birleştiren.

Zeki eylemleri Typhon’un esiri olan ve sinirleri alınan Zeus’u kurtarmasına olanak tanımıştır. Devi unutmuş, Zeus’un sinirlerini yerine koyarak ona güçlerini geri vermiştir. Böylece bu “küçük Tanrı” kendini Olympos’ta vazgeçilmez hale getirmiştir.

Durandn dediği gibi “en aşağı ve en küçük olanın gücünü” cisimleştirir. Küçük ama güçlü olan bir cinin gücüne sahiptir.(l) Sofistike ve karmaşık bir mekanizmayı durduran kum tanesi veya içinden çıkılmaz bir durumu çözen hayal gücü irkilmesi gibidir.

Beklenen ve Beklenmeyen Aracı

Çoban ve yolcuların Tanrısı, yol işareti olarak kullanılan taş yığınlarının (Herma) mucidi, kurnazlık ve hırsızlığın Tanrısı ama aynı zamanda değiş-tokuş ve sözleşmelerin ustası, sözleriyle kurnaz yürüyüşüyle de kalleş olan, psikopomp (ruhlara kılavuzluk eden) ve aynı zamanda da Zeus’un habercisi ve son olarak da uyku Tanrısı olan Hermes’in adı tanrısallığa erişiminin kiplerini belirleyen hareketliliğine ve bilinmeyenler uzayına yazılmıştır.

Hermes yolların üzerinde iz bırakandır. Yol kavşaklarına çakılı olan iki veya dört başlı Hermes formları yönleri gösterir ve parkurları sınırlar. Bu yer değiştirmelerin kılavuzu, evlerin kapılarında ise ‘ bütünlüklerinin koruyucusu ve kapı tokmaklarının Tanrısıdır. Yollan ilk açan odur ve bunu yaparken de yol gösteren işaretleri bırakır. Yeni ülkeler açan bir maceracıdır. Apollo’nun sürüleriyle ovayı geçerken de böyle yapmıştır. Tek başına yolunu açmıştır.

Doğası her zaman belirsizdir çünkü çobanların ve sürülerin koruyucusu olduğu kadar hırsızlıkların da koruyucusudur. Değiş-tokuşu mümkün kılar ve yer değişikliklerine işaret eder ama aynı zamanda her an açılmayı bozabilecek olan kaygılandırıcı figürdür.

Her zaman hareketli olan Hermes; malların, kelimelerin ve rollerin dolaşıma girmesini destekler. Ancak bunda her zaman tehlike payı vardır. Grek çok az çabayla elde ettikleri iyi buluntulara Hermes’ten dolayı “Hermaion” derlerdi. Ancak bu şansın kötü darbeleri için de geçerliydi. Malların dağıtıcısıdır ancak cömert olduğu kadar cimri de olabilir ve sürüleri çoğaltabileceği gibi azaltabilir de. Bir kazanç peşinde koşarken “Hermes bizimle” denir. Apollo’nun ona flütüne karşılık verdiği üç altın yapraktan yapılma ve her türlü beladan koruyan muhteşem zenginlik ve bereket asasıyla zenginlikleri getirir.

Ara yerdeki bir alanda sürekli olarak hareket eder ve burada aracıdır. Evliliğin, seyahat veya sözlerin başlangıcında, Olimpos’la Hades arasında Hermes her zaman iki tarafın arasındadır: mutlu ve psikopomp laf taşıyıcı, Olimpos’tan gelen emirlerin iyi niyetli uygulayıcısı veya ölümden dönmeden kararların uygulayıcısı, bir evrenden diğerine mükemmel bir hareketliliğe sahiptir ve sınırların geçilmesini sağlar.

Varlıklar arasında iletişimi sağlayarak onların arasındaki sınırları aşar ama bu aynı zamanda dünyalar arasındaki sınırlar için de geçerlidir ve karşıtlıkları akıl almaz şekilde birleştiren bu hayali boyutta sürekli olarak yer alır.

Bu nedenle saati köpeklerin saatiyle kurtların saati arasında, gündüzle gece arasında, görünmeyenden görülebilene ve görülebilenden görünmeyene geçilebilen şafakların ve alaca karanlıkların o büyülü anındadır. Ruhlarımızın cehaletten bilgeliğe, bilinçaltımızın koyu karanlıklarında yer alan bir bilinmezin birdenbire anlaşılmasına geçişini de o başlatır.

Ölümlülerin arasında hatta zaman zaman çağın külleri arasında saklanarak yaşayan Hermes’in, bakire bir Tanrıça’yla içli dışlı olduğu söylenir. Hestia, evler için merkezi önemi olan, insan türünün harekete geçtiği ve organize olduğu nokta olan ateşin gücünü simgeler. Fırının bu kapalı ve yerleşik alanına Hermes, kendi açık, hareketli, geçişli, sürülerin, insan ötesinin, ayaküstü zenginliğin, ticaretteki paranın faiz getirmesi gibi çoğalanın zıtlığını getirir. Seyahate ait ve belirsiz olan bu zenginlik, çoğalır ve azalır, görünür ve kaybolur.

Kendisine bırakılan marjinal tanrısal bilgiyi de aynı alanda uygular. Achai’da Patrai yakınında Hermes garip bir şekilde Hestia ile bağlantılıdır. Burada ortasında giyinik bir Hermes’in bulunduğu bir genel alan vardır “Agora”: burada Hermes’in tanrısal bilgiler sunduğu söylenir. Ancak burada, sakallı ve taştan yükselen Tanrı’nın tam karşısında bir Ocak sunağı, bir Hestia sunağı vardır. Karanlık çökerken, Hermes’in saatinde, Tanrı’ya başvuracak olan buraya gelir. Hestia için, sunağının üzerindeki yağ lambalarını ve tütsüyü yakar ve bir metal para bırakır. Ardından hareketsiz Hermes’e döner ve kulağına sorusunu sorar. Ardından bu halk alanından kulaklarını kapatarak çıkması gerekir. Kulaklarını açtıktan sonra duyacağı ilk ses Hermes’in sesidir: hareketin sesi, kuşların uçuşu, sözlerin gürültüsü, yaşanan alanı dolduran veya dolaşan tüm gürültüler, konuşmalar, gök gürültüleri.

Duruşu ve varlığında olağanüstü bir- şeyler vardır. Bir toplulukta sessizlik olduğu zaman “Hermes geldi” demeyi unutmazlar. Hermes etkili bir şekilde geceye ait bir ruhtur.

Phasis’liler Hermes’in geceye ait gücüne uyumadan önce günün en son sunusunu ona yaparak tapınırlardı. Büyülü ve yıpranmış asasıyla Hermes uyanıkları uyutur, uyuyanları uyandırırdı. Ona “rüyaların yöneticisi” denirdi. Bu nedenle önemli bir rüyadan sonra ona teşekkür edilir.

Gece ruhu olarak ölü ruhlar ve onların krallığıyla ilişki içindedir. Şapkası Hades’in şapkasıdır. Ölülerin ruhlarına yeraltı dünyasında rehberlik etme gücüne sahiptir ve ölü ruhları ışığa ulaştıracağından dolayı ona “psikopomp”(ölüler dünyası ile ilgili) denir. Hades’ten inerken Kerberos adlı köpekle savaşacağından dolayı bu görevde Pelops, Euridike, Persephone ve Herakles’i izler.

Antesteries’in son gününde, ölülerin başı olarak, onların dönüşünü sağlayacağı ve onları gösterişli bir şekilde Tanrı yanıtına ulaştıracağından dolayı yeraltı dünyasının Hermes’ine kurban verilir.

Anlaşılmaz simyacı ve hermenötik (sembol ve metinleri tercüme etme bilimi) filozof

Eğer “anlaşılmaz şeytani-rasyonalite ötesi yeraltı dünyasıyla hermetik semavi- rasyonel üst dünya” arasında bağlantı kurabilecek bir Tanrı varsa bu Hermes’tir. Sonuç olarak onun bütün gidişi anlaşılmaz ve simyasaldır. Bütün çalışmaları ışığı koyu karanlıklara çekmek ve bir kez daha aydınlık olanı karartmaktır.

Ne düalist ne de manikeisttir, (MS 3 ve 5. yüzyıllar arasında rağbet bulan hem Tanrı’ya hem şeytana inanan bir mezhebe ait) mantığı iyinin ve kötünün zıtlıklarını bir araya getirme gücüne sahip üçlü bir mantıktır.

Arkaik Tanrı Hermes bazen varlığın kapılarında bekçi (çoban köpeği) bazen de hırsız (varlığın kurdu) olarak görünür: çünkü kimse hırsızdan daha iyi bekçi olamaz.

Yaşanan ilkel mitler soyut mitler haline geldikçe yaşayan fikirlerin arketipleri tipoloji ve azaltıcı ideolojilerin doğduğu “fikirsel tiplere” dönüşür. Böylece yüksekle alçak, ışıkla koyu karanlıklar içsel ve dışsal, varlıkla yokluk arasındaki ayrılma meydana gelir ve Hermes artık iletişim kurmazken felsefeyle simya arasındaki ayrılma da vuku bulur.

Böylece, zamanla resmi rasyonalist felsefe simyasal-kapalı kültürü bastırır ve sapkın ilan eder: laik ve felsefi olduğu kadar teolojik ve kiliseyle ilgili olan ataerkil batı rasyonalizmi doğayı ve rasyonel olmayanı ya da yüzüstü bırakılanı yeniden entegre etmeyi amaçlayan sembolik bir praxis veya teoriye göre aşağılık bulduğunu aforoz etmiş ve mitlerin alanına sürmüştür”.

Zıtlıkların birleşmesinin gizi kabul törenlerinin enerjik (simyasal-kapalı) istemlerinde gerçekleştirilir.

Lapis tarafından cisimleştirilen birincil maddeyle örtünmesi sırasında gölgesiyle bir araya gelmesini sağlayan bir analiz- sentez yordamı başlatır: kendi kendine çözünme, mater materia(ana madde)’nın bağrında bozulma ve yeniden doğuşu öngörerek ölüm. Simyasal eserlerin tamamı bozulmanın içerisinde yer alır ve çözülmeyi takip eder. Opus günışığından güneşe çıkışı veya ana karnındaki karanlıklardan sonra bilincin yenilenmesini başlatan bir geçiştir. Bu doğuş, felsefe taşı gibi, karşıtların birliğinde (bilinç ve bilinçaltı), varlığın arketipinde, dünyanın Ruhuyla Kendisi arasındaki buluşmada gerçekleşir. Hermes simyada kafası (bilinç-iyi) kuyruğunu (bilinçaltı-kötü) yutmaya çalışan yılan Ouroboros’u simgelediği gibi ve içkin tanrısal gücün kâh iyi kâh kötü olması gibi katı ve sıvı haliyle cıvayı simgeler. Kafası sağda ve solda olarak gökyüzü ve yeryüzünün birleşmesini, şeytanlarla meleklerin bir araya gelişini, erkek-fallik ve dişi-şeytani cinselliğini yönetir.

İşte bu nedenle bazen Zeus’un bazen de Hades’in habercisidir. Ölümün yalıyarlarından beri hayatı yeniden yaratan ve kapalı koyu karanlıklardan hermenötik (simgeler ve metinlerin yorumlanması bilimi) ışığı çıkaran yaratıcının sembolüdür: bu karanlıklar ki kendi paylarına ışığı karşılar, yakalar ve bağırlarında konuk ederler.

İnsanların ve Tanrıların Arkadaşı

İntihallerine rağmen bakışları durudur. Asla utanç içinde değildir. Doğru fırsatların ustasıdır ve kendini sevimli kılmayı bilir.

Hermes’in lütfu ona pek çok yetenek ve tekniklerini borçlu olan, ayinler ve kurbanlarla başlayan yaşantıdan seçkinlik ve jimnastiğe ulaşan insanlar için bir dürtüdür.

Hermes’e iki odun parçasıyla -kuru nar ağacı odunu üzerinde bir defne dalı- kutsal ateşi ilk yakan olma özelliği mal edilir. Defne dalı dikey aks olarak görünenle görünmeyen arasındaki bağlantıyı sağlarken (defne aynı zamanda Apollo’nun bitkilerinden biridir) nar ise (yatay kök) ateşin ve dolayısıyla görünmezin ruhunun cisimleşmesiyle bağlantılı bir bitkidir. Hermes ayrıca onları On iki Olimpik Tanrı’nın şerefine 12 parçaya bölerek ve dumanı Tanrılara sunarak Apollo’nun ineklerinin ilk kurban edilişini gerçekleştirmiştir. Böylece insanların kendilerini görünmeze bağlayacakları ayinsel yaşantıyı düzenleyerek kutsal ile kutsal olmayan arasında bir köprü yaratır.

Geleneksel olarak anlatılana göre turnaların Y şeklindeki uçuşundan etkilenerek, temel şekilleri hazırlayıp kalıpların şeklini onlara vererek üç Parkaya (Parkalar, Roma dininde kader ve ölümü simgeleyen Tanrıçalar, Moiralarla bir tutulur.) alfabenin hazırlanması sırasında yardımcı olur. Astronomiyi, müzik çizelgesini, boks ve jimnastik sanatlarını, ağırlık ve ölçüleri (bunların bir kısmı Palamedes’e atfedilir), zeytin ağacının aşılanmasını ve tabii ki güzel sözlerle büyüleme sanatını icat eder.

Bazı kaynaklarda Hermes’in kaplumbağa kabuğu ve sığır bağırsaklarından yaptığı lirin yedi teli olduğu söylenirse de bazılarında mevsimlere karşılık gelen üç telden diğerlerinde de yılın dört çeyreğine karşılık gelen dört telden ve bunların sayısının yediye Apollo tarafından çıkarıldığından bahsedilir. Hermes flüt ve liri Apollo’ya verince, bir görev değişikliğiyle Apollo müzik Tanrısı, Hermes ise sürülerin bekçisi oldu.

Hermes’te aydınlığa ve bazen de gecenin sakladıklarına, cazibe ve tatlılığa ait ne varsa bunları tellerin veya flütün büyülü ve tatlı sesinden başka hiçbir şey daha iyi ifade edemez.

Homerik destanda Apollo, Hermes’in icat ettiği müzik aleti için şunları söyler:

“Gerçekten de bu üç kere kârlı: neşe, aşk ve tatlı gevşeklik!”.

HERMES-MERKÜR’ÜN YENİ YÜZÜ

Gilbert Durand Hermes mitinin 7 farklı kez patlak verişinden söz eder. Bunların üçü ilk çağlarda (Mısır, Eski Grek ve Roma’da), dördü de bizim batı uygarlığımızda yer alır: 13. yüzyılın sonunda, 16. yüzyılda, 18. yüzyılın sonları- 19. yüzyılın başlarında ve 20. yüzyılın sonlarında.

On üçüncü yüzyılın sonları ve 14. yüzyılın başlarında olan birincisi Gotik Rönesans dönemine aittir. Bu dönemde Hermes “bilimsel araştırmaların” tüm kimyasal, bilimsel ve ruhsal dönüşümlerin koruyucusudur. “Merkür “merküryen”dir ve Eser’in aracısıdır” ve bu simyacılar kadar ünlü simyacı Büyük Albert’in çırağı Aquina’lı Tomas tarafından da meşrulaştırılmıştır.

İkinci ortaya çıkış 16. yüzyılda Hümanistlerledir. Burada Merkür “Merkür, Fiil, Logos, seçkinlik Hristiyan bir teolojinin optiğinin aracısı haline gelmiştir” diyerek alegorize edilir.(8) “Merküryel” olarak anılır ve büyük kıtalararası ticaret kadar ruhların ticaretini de yönetir. Bu “versayizm” yüzyılında Apollo’yla karıştırılarak daha rasyonel hale gelir.

On sekizinci yüzyılın sonu ve on dokuzuncu yüzyılın başındaki üçüncü patlaması, Merkür örtülü olan ve sırları çözülen haline geldiğinden belirsizliklerle doluydu. Mısır’ı ve onun sırlarını yeniden keşfettikleri bu dönem gizli derneklerin dönemiydi. Bu gizli derneklerde sır önce bir soytarılık olup ardından çözülüyordu. Bu gizli derneklerin sırlarını çözmek zevkli olduğundan sayıları artıyordu. Belirsizlik Aydınlıklarda rol oynayan bu zamanın bazen de kendini gizlere adamasındaydı.

Son olarak, dördüncü ortaya çıkış 20. yüzyılın sonlarında Hermes’in geri dönüşüyle oldu. “Zamanımızın büyük epistemolojik devriminde yeniden ortaya çıktı.(…) Hubert Reeves’in dediği gibi bilimsel amaç artık bir nesne değil ama merküryen ilkelerin temelinde yatan bir harekettir.” Şu ana kadar her şey mutasyon ve ilişkinin alanında olmuştur. “Fizikçi veya psikolog zamanımızın bütün bilgin ve araştırmacıları, içsel araştırmayı tanıdıkları bir aşamadan geçmektedirler. Böylece Merkür’ün ruhların yöneticisi olarak ortaya çıkan psikopomp yönünü yeniden buluyoruz”.

Merkür Gezegeni Kova Döneminde

“Bu uygarlık çağının insanlarından en derin varlığını, üç evrenin ilişkisiyle ilgili bilimini, çılgınca, küstahlıkları onları derin bir umutsuzluktan geçirerek anlaşmaya vardırabilsin diye saklamaktadır. Onlara, ayırt etme yeteneği, zekâ ve nüansların yerine şüphe ve ahlak bozukluğu; içsel özgürlüğün ve ustalık yeteneğinin yerine fiziksel ayrılma; gücün yerine kabalık; yargının güvenilirliğinin yerine küstahlık; onurun yerine kendini büyük görme çılgınlığı vermiştir” (…) Tanrıları ve şeytanları, ölümsüzleri ve hayaletleri ayırt etmekteki böylesine bir kapasitesizlik, varlığın kendisi hakkında ve gizleri hakkında kaygılanmadan biçimi arayan bir çağın üzerinde ağırlaşan bir ilençtir”.

Yirminci yüzyılın sonunda ortaya atılması gereken, eski zamanlarla yeni zamanlar arasındaki geçişi sağlayan veya arkaikle yeni olanı bağlayan, eskiyi olduğu kadar moderni de tatmin eden, bilgeliğe giden yolda aracı ve başlatıcı olarak Hermes’in rolünü yeniden öğrenmektir.

Kardeşlik ve Sorumluluk değerlerinin ve Arkadaşlığın anlamının çok önemli olmaya başladığı bir devirde Kardeşlik ve Arkadaşlığı (Kastor ve Polluks) simgeleyen Merkür eski önemini kazanacaktır.

Öte yandan klasik dünyadan bize kalan felsefi söylemin ve rasyonalist bilimin geçersiz olduğu bir zamandayız.

Uranüs’ün avangardıyla Satürn’ün kaynaklarına dönüşünü bağlayan Kova’nın anlaşılmaz enerjisinin müttefiki olan Merkür (13), arkaik mantaliteyi yeni zamanlardaki bilimsel araştırmayla döllenmiş olarak ortaya çıkarmayı mümkün kılar. Bilim ve arkaik mantalite tarafından getirilen yen içerikler, gizemli bir içeriğin yeniden taşınmasını sağlar. “Hermes’in dönüşü” daha holistik olan ve düalizmin ötesinde bulunan bilimin yeni ruhunun içerdiği arkaikliğin dönüşüdür.

Paradoksal bir şekilde, gerekli yeni kılıfı sağlayan dinler veya eski değerlere bağlı olarak kurulmuş dernekler değil ama teknolojiyle arasındaki ayrımı yapmayı öğrenmemiz gereken bilimdir.

Merkür’ün enerjisi topluluğun diğer büyük gezegenleri olan Neptün ve Plüton’a müttefik olarak asıl olana dönüş için görüntüler dünyasını aşmayı sağlar.

Plüton’un enerjisi ölüme simyasal bakışın, bilincin Bütünlüğün ışığına yeniden doğuşu için yeniden entegre edilmesinde vazgeçilmez ögedir; Neptün’ünki ise farklı kültürler, farklı ırk ve geleneklere sahip ama temelde ve ruhen birbirine bağlı ve eşit insanlardan oluşan, gezegen çapında tek bir insanlık oluşturduğumuzun bilincine vararak ayrılık duygusunu aşmamızı sağlar.

Zamanın esin ve verici mitik imgesi bize kendisiyle kaderi arasına dikilen talihsizlikler denizini maharetle aşmayı başaran Ulyssess’i hatırlatır.

Güçlü Hermes yolumuzu aç!

HERMES / MERKÜR: ASTROLOJİK VE MİTOLOJİK BAĞLANTILAR

Tanrılar ölümsüz ve çok mutlu olsalar da insan davranışlarına örnek olmaları açısından mitlerde yetenek ve kusurlarıyla anlatılırlar. Bu anlamda kusurlar enerjilerinin aşırı veya eksik kullanımından kaynaklanır. Eylem, düşünce ve duygularda doğru ortamı bulmak için kusurları örtme kapasitesi bilgelik veya “erdeme” ulaştırır.

Astrolojik İşlev Mitteki Karşılığı
YETENEKLER

Sempati

Kurnazlık-zekâ

Ustalık

Seçkinlik

İletişim

Hizmet

Çeviklik

Kurban

 Typhos’un esiri Zeus’a sinirlerini geri verir.

İnsanlar ve Tanrılar arasındaki arkadaşlığı sağlar.

Apollo’nun sığırlarını çalar ve ustalıkla yok eder.

Lir ve flütü icat eder.

Büyüleyen sözlere ve tüm kalpleri açan söyleme esin olur. Tüccarlara ikna yeteneği verir.

Zeus ve Hades’in habercisidir, üç dünyayı bağladığı için ona Triceps derler. Sırasıyla Zeus, Ares ve Heracles’e yardımcı olur.

Beden eğitimi ve yumruk dövüşü sporlarında yöneten yorulmak bilmez bir koşucudur.

Ayin ateşlerini ve Tanrılara ilk kurbanları o düzenlemiştir.
KUSURLARI

Dağınıklık

Belirsizlik

Yalan

Hırsızlık

 Değişken ve sevgisi hiçbirinde sabitleşmeden teker teker tüm nymphalara âşık olan bir mizacı vardır.

Sürüleri korur ve çalar, şans oyunlarında şans veya şanssızlık verir.

Apollo’nun ineklerini çalar ve bunu Apollo’nun ve Zeus’un karşısında inkâr eder. Habercisi olacağında Zeus ona artık yalan söylememesini emrettiğinde, Hermes artık yalan söylemeyeceğini ama gerçeğin tamamını da söylemeyeceğini bildirir. Oğullarından biri olan Autolykos, dokunduğu her şeyi görünmez yapma ve yakalanmadan küçük hırsızlıklar yapma yeteneğine sahiptir.

Sisam adasındaki Hermes Charidatos şenliklerinde hırsızlık ve talan serbesttir.

 

“Tanrılardan yaptığı hareketlerden birini saklamayı uman, kendini aldatır.”

Pindare

L. WİNCKLER
Çeviren: Yeşim ÖZBEN

 

ANTİK GREK MİTLERİ VE ASTROLOJİ-1

2 ay ago Gülcan Gelerli

“Görüşün açıklığının ardında varlığın bilmecesi vardır ve son olan her şey yorumlamaya karşı koyar.”

Walter Otto

KRONOS, KADER TANRISI

Mitler ve Yıldızlar 

Grekler mitten şöyle bahsederlerdi: “Hiçbir zaman var olmamış olanın fakat daha önce var olan ve var olacak olanın anlatısı.”

“Mitos”Grekçede “anlatı”, “söz” anlamına gelir; Hesiodos onu gerçeği dile getiren söz olarak tanımlar; o halde mitos başlangıcın paradoksal uzay zamanında yer alan yaratılışının anlatısıdır. Mit, sembollerle giydirilmiş bir bütün olarak aklımıza ve kalbimize hitap eden şiirsel bir dille konuşur. Sembollerle süslüdür çünkü onlar kalpten ve hayalden geçen somutun ve soyutun, görülür ve görülemezin, düşüncenin ve davranışın arasındaki köprülerdir ve zıtlıkları birleştirmenin araçlarıdır.

Mit davranışlarımızın esin kaynağına dönüştüğü, yaratıcı düşüncemiz tarafından algılandığı ve yaşandığı zaman gerçek olur.

Yıldızlar gökyüzünün düzenini, düzenli ritminden kesimleyerek kâinatın kalp atışlarını gösterirler ve bu kâinatta, tüm varlıkların katıldığı çok büyük bir Hayatın kapılarını oluştururlar. Analojilerin gerçek bilimi olan astroloji bizi büyük sonsuzlukta (makro kozmos) yaşayandan, insana (mikro kozmos) kadar, yaşayanın görüntüsüne bağdaştıran derin bir ilişkiyi ortaya çıkartır.

Hermetik ilkeye göre: “yukarıda olan aşağısı için de geçerlidir ve tersine”. İnsanın temel psikolojik hareketlerinin göstergelerine dönüşen, gezegenlere bağlı, kesin bir simge bilim doğurur.

Gözle görülebilen gezegenlerin sonuncusu olan Satürn’e kadar sistemimizin yıldızı Güneş’ten itibaren, yıldızların konumları ve böylece karakteristikleri ve ritimleri Dünya’nın düzenini yöneten yedi ilkenin simgesel görünüşlerini oluşturur. Pisagorcuların bahsettikleri “kürelerin uyumunu” Tanrı Apollo’nun yedi telli sitarı sembolize eder.

Antik Grek mitleri ile bağdaştırarak sunacağımız yedi güçlü gezegen hakkındaki bu yazı serimize, en uzak gezegenden yani sembolik olarak en arkaik olan Kronos-Satürn’den başlayacağız. Zamanın ve kaderin efendisi Satürn’ün aracılığıyla Dünya’nın ve yaratılışın köklerine, insanın sık sık bakışını gökyüzüne çevirerek cevabını aradığı ilk soruya varırız: “Eğer gerçekten hareketlerimle evsel kanuna bağlıysam, hangi ölçü içinde kaderimin kölesi ya da efendisi olmalıyım?”

Kader Tanrısı

Kronos’un bize verdiği cevabı dinleyelim…

Antik Grek inancında, tanrısal olan ile insan arasındaki ilişkiyi anlamak için W. Otto’nun düşüncesine bakalım: “Bir Grek için Tanrı’nın tecrübesi, kişi yol üzerindeyken ve dünyanın canlı bir parçası olduğunda yapılır. Tüm canlılığı ve ani oluşu ile Tanrı, onu başarmasını sağlasın veya ona köstek olsun onu aydınlatsın veya bulandırsın, kendi yaptığı ve üstüne aldığı her işte insana görünür.”

İnsan, kusurlarından dolayı, yaptığı hareketlerin sonuçlarından kaçınmayı umut etme gücünden yoksundur. Bununla birlikte bizi korkutan bir sertlikle bu sonuçlar bize kendilerini hissettirirler. İyi ya da kötü davranışında insan, kendisiyle övünmeli mi yoksa kendisini suçlamalı mı? Hiçbir durumda insan, kendisinin bu sonuca varabileceğini düşünemez. Suçlu, tamamen kişisel iradesinin hatasıyla yüklü bu alçak gönüllülüğe sahip değildir; başına gelenin tek sebebinin kendisi olmadığını zanneder. Bunun için bir felaketin ortasında bile kendinden emin ve gururlu bir şekilde kalabilir. Sözün kısası, başa gelmiş olan yıkmak için olsa bile, dünyada var olan her şey gibi üstün kararlara aittir. Bu görüşün temeli dünyanın tanrısallığına olan sağlam inanışta yatar. Bu, insanın dünyayı ve bireysel varoluşunu mit aynasında görebildiği zamandır. Gerçekten, çok eski varoluş anlayışında iç insanın kendi miti yoktur. Bu demektir ki o tamamen yaratılış mitinde kaynaşmış ve var olmuştur ve özel belirli bir şekli vardır.

“Kararlarınızı alırken sahip olduğunuz motivasyonlar, burada Tanrıların tanıdığı motivasyonlardır. İnsanda önemli olarak tamamlanan her şeyin belli başlı temeli ve yoğunluğu insan kalbinde değil Tanrılardadır. Demek ki, kendinin büyük bir varlığa ve onun yaşayan simgelerine ait olduğunu bilir. Onları tanıdığı zaman insan kendi kendisini öznelliğin içine saklamak ve sürüklemekten ve aynı zamanda az emin ve inatçı olmaktan uzak, nesnelliği, dünyadan yaratılmış olana ve buradan kutsallığa kadar gerçeği yakalar.”

Bu yüzden, Grekler için bir şeyi tanımak ve anlamak onun için bu duyguya sahip olmaktan daha önemlidir.

“Aşk, asalet ve adalet ile gayret eden, sevilmeye değer, asil ve doğru olanı bilir.”

KOZMOGONİK MİT

Her şey var olmadan önce Beance (Kaos) vardı… Hemen ardından karlı Olimpos’un doruklarıyla ve Tartares’in soluk sisiyle ilgilenen ölümsüzlerin hiçbir zaman oturmadığı geniş yamaçlarla Yer (Gaia) ve aynı zamanda ölümsüz Tanrıların en güzeli Aşk (Eros) oluştu” diye yazmıştır Hesiodos. Tüm kozmogonik organizasyon sürecini başlatan ve önce de orada bulunan gücün üçlü triadını Kaos, Yer ve Aşk oluşturur.

Her şeyden önce doğan Beance’ın zirvesi olmadığı gibi tabanı da yoktur: durağanlıktan, şekilden, yoğunluktan ve doluluktan yoksundur. Beance “Çukur” olduğuna göre derin bir uçurumdan çok, soyut bir yer (boşluk), yön durumu tayin etmeden, durmadan dönen sersemlik veren bir kasırgadır. Bununla beraber “delik” olduğuna göre, ona bağlı olanı çözer ve aynı zamanda tersini de yapar. Gaia yürümek için sağlam bir zemin ve dayanmak için emin bir temeldir.

Belirli olur olmaz, Gaia Tanrılar için temel işlevi içinde, yukarı ve aşağı iki kutup arasında çekilmiş, loş yer altı zemininin ve açık karlı zirvelerinin arasında gerilmiş biçimde kendini tanıtır. Aynı şekilde kaos görünür görünmez zıt varlıkların iki çiftine hayat verir: önce Erebos ve siyah Gece (Nux)’a, sonra çocuklarına Ether (Aither) ve Gündüzün Işığı’na (Hemere).

Eros cinslerin bölünmesi ve karşıtların zıtlaşmasından önceki doğurucu gücü temsil eder. Eros, Orfikler gibi ilkeseldir. Bu anlamda yaratılışın aynı sürecinde yaratılmış olanda tekrar yenilenmenin gücünü tanıtır. Bu güç, Gaia ve Kaos’da, doğar doğmaz kendi zıtlıklarını ve yansımalarını bir araya getiren kendilerinden başka ardı ardına bir şey yaratma fikrini doğurdu. Böylece, gitgide kendi kendini izleyen yaratılışa evlilikten, döl vermeden, ardı ardına gelen kuşakların rekabetinden, birleşmelerinden ve zaferlerinden oluşmuş dramatik bir ders verecek olan, yüzleşmiş ortakların bulunduğu bir dünya kurulur.

Gaia, önce yıldızlı gökyüzüne (Yıldızlı Uranüs) hayat verdi; onu kendisini her yandan kaplasın ve örtsün diye “kendi kendine eşit” yarattı. Gaia’nın ikiye bölünmesi, karanlığın ve ışıklı olanın arasında çekip uzatılmış kendi gibi gözüken Yeri ve Kaos’u ortaya koyar; işte bu, gecenin karanlık ama yıldızlı gökyüzüdür.

Böylece kozmogoninin birinci evresi sona erer. Buraya kadar yaratılmış olana ulaşan Güçler, doğanın kuvvetleri veya ana unsurları gibi kendilerini tanıtırlar. Şimdi dünyanın tiyatrosu değişik tipte oyuncuların sahneye girmesi için hazır hale gelmiştir.

GAİA VE URANÜS’ÜN BİTMEYEN YARATMALARI

Uranüs ve Gaia’nın kucaklaşmaları üç çocuk serisini meydana getirdi: on iki erkek ve on iki kız Titan, üç Kiklop, üç yüz kollu. Titanların kardeşleri altı erkek ve altı kız çocuğundan oluşur. Gökyüzünün egemenliği için yapılan kavgada Zeus’un rakibi olan Kronos en gençleri ve en sonuncularıdır.

Arkaik bir anlatımla, Pelasge, yaratılış mitinden, Titanlar ve gezegenlerin güçleri arasındaki bağlantıyı kurmuştur: “Tanrıça yedi gezegensel güç yarattı ve her birinin yönetimini bir Titan’a ve bir Titanid’e verdi.

Theia ve Hyperion Güneş’te, Phoebe ve Atlas Ay’da, Dione ve Krios Jüpiter gezegeninde, Tethys ve Okeanos Venüs’te, Rhea ve Kronos Satürn’de hüküm sürdüler. Uranüs ve Gaia’nın üç kuşak çocuklarıyla kozmogonik sürecin son bölümünü oynayacak oyuncular yerlerini almışlardır. İlkel gücünün basitliği içerisinde Uranüs cinsel etkinlikten başka bir şey tanımaz. Bitmeyen bir gecede, Gaia’nın üzerine yatarak onu her yanından sarar, çevreler ve hiç durmadan ona kalbini açar, duygularını söyler. Bu sabit aşk taşkınlığı Uranüs’te “saklı” olanı meydana getirir; üzerine yatıp uzandığı Gaia’yı saklar; çocuklarını gebe bıraktığı yerde, inleyen Gaia’nın çocuklarının yüküyle derinliklerde tıkanmış karnında saklar. Doğurucu Uranüs gündüzün gece ile ardı ardına dönüp gelmesi gibi çocuklarının ışığa ulaşmalarını engelleyerek üremelerin meydana gelişini engeller. Aşkından çılgın, Gaia ile bütünleşmiş, çocukları büyüdüğünden kendilerinin arasına girmelerinden korkarak, onlara karşı nefret dolu olarak hayat verdiği yavrularını doğum öncesi karanlıklara, Gaia’nın kucağına atar. Taşkın cinsel gücünün fazlalığı yaratılışı kımıldamaz hale getirir. Uranüs, Gaia ile birleşmiş kalarak durmaksızın sürüp giden bu bitmeyen doğurmayı tamamlar.

Uranüs yeni kutsal kuşakların durmadan doğmasını meydana getirecek ne zaman bırakır ne de Gaia’nın üzerinde bir yer. Eğer sınırlanmış varlığı ile gücenmiş Gaia olayların görünümünü değiştirecek kalleş bir kurnazlık düşünmeseydi, dünya donmuş bir şekilde kalacaktı.

URANÜS’ÜN HADIM EDİLMESİ

Gaia, metal, beyaz bir kesme aleti yaratır. Ondan bir av bıçağı yapar: çocuklarını, babalarını cezalandırmak için yüreklendirir. Yüreği cesaret ve kurnazlık dolu en genç titan Kronos hariç hepsi kararsız kalır ve titrerler. Gaia, onu saklar, pusuda bekletir; gece Uranüs, Gaia’nın üzerine yattığı zaman Kronos bir bıçak darbesiyle onun cinsel organını keser ve atar. Bu şiddet dolu hareketin kesin kozmik sonuçları olacaktır. Gökyüzü hiçbir zaman Yer’den uzaklaştırılmaz, kozmik yapının çatısı gibi dünyanın üzerinde sabitleştirilir. Uranüs artık Gaia ile ilkesel varlıklar üretmek için birleşmeyecektir. Uzaklık kendi kendine açılır ve yarık şekillerini alır, zamanda ve uzamda yerlerini bulacak varlıkların çeşitliliğine izin verilir. Yaratılış üzerindeki engel kalkar ve dünya ürer, düzenlenir.

Bununla beraber bu kurtarıcı hareket aynı zamanda korkunç bir cinayettir ve Gök- Baba’ya karşı bir isyandır, kozmik düzenin, iktidar hiyerarşileri ve Tanrılarda yetki ayrımlarıyla, suçlu bir şiddetle, bedelinin ödenmesi gereken kalleş bir kurnazlıkla kurulmasının mümkün olamayacağı düşünülebilir.

Kronos bir bıçak darbesiyle kopardığı Uranüs’ün cinsel organını sol elinde tutar. Ardından hemen arkasına bakmadan kötü kaderinden kaçmak için elindeki kanlı kalıntıları atarak oradan kurtulur. Acı kaybolmuştur.

Kutsal kan damlaları Gaia’nın (kara toprak) üzerine düşer. Gaia onları göğsünde toplar. Uzağa fırlatılmış cinsel organ, onu çok ilerilere götürecek olan Pontos’un dalgalarına düşer. Erkekliğini yitirmiş Uranüs eken üreme organı çocuklarına okuduğu laneti gerçekleştirecek ve gelecek, bu kötü cinayetin intikamını alacaktır. Toprağın üzerindeki kan damlaları üç kutsal güç grubunun doğmasına sebep olur: ebeveynlerinin cinayetlerinin cezasını ve intikamını gerçekleştirme görevini üzerine alanlar (Erinys’ler), savaş girişimlerini, kavgaları, güç gösterilerini koruyanlar (Devler, Su Perileri ve Meliai).

Uranüs’ün cinsel organı uzun süre Pontos’un dalgalarında dolaşarak denizin köpüğüne karışır. Üreme organından fışkıran sperm köpüğü denizin köpüğü ile sarılır. Bu köpüklerden (Afros) Tanrıların ve insanların Afrodit diye adlandırdıkları bir kız doğar. Kıbrıs’a ayak basar basmaz Aşk ve Tutku (Eros, Himeros) onun için tören yaparlar. Demek ki Uranüs’ün hadım edilmesi Toprakta ve Denizde, zıtlıkları içinde birbirinden ayrılamayan sonuçların iki düzenini oluşturur: bir tarafta şiddet, nefret, savaş: öbür tarafta şefkat, uyum, aşk.

Demek ki yeryüzü zıtların karışımı ve karşıtların bileşimi aracılığıyla kendi kendini düzenlemiştir ama uyum ve karşıtın güçlerinin dengelendiği bu karışımlar dünyasında iyinin ve kötünün arasındaki paylaştırma çizgisi kurulmamıştır. Savaş ve sevgi güçleri eşit şekilde aydınlık ve karanlık görünümlere sahiptir. Onları birbirlerinden ayıran gerilim ilişkisi her birinin arasında kendi doğasına özgü anlaşılmazlığı ile bir kutupsallık şeklinde belli olur.

KRONOS’UN DEVRİLMESİ

Kronos kız kardeşi Rhea ile evlenir ama Uranüs’ün bedduaları üzerine, kendi oğullarından birinin kendisini tahttan indereceği söylentisi ortaya çıkar ve Kronos Rhea’nın dünyaya getirdiği bütün çocukları ilk önce Hestia sonra Demeter ve Hera, daha sonra Poseidon ve Hades olmak üzere yer. Rhea çok kızmıştır ve üçüncü oğlu Zeus’u Arkadya dağının üzerinde gecenin ortasında dünyaya getirdiği zaman onu Girit’te bir kovuğa saklayan Toprak Ana’ya verir. Rhea, Kronos’a yemesi için oğlunun yerine kundak bezlerine sarılmış bir taş verir.

Zeus büyür ve bir gün Kronos’un içki dağıtıcısı olarak geri gelir. Rhea bütün iyi kalbiyle yardım eder ve Rhea Metis’in (Kurnaz Akıl) verip, ballı meşrubata karıştırmasını söylediği kusturucu içkiyi oğluna verir. Kronos bundan bolca içtikten sonra ilk önce büyük taşı sonra Zeus’un büyük ağabeylerini ve ablalarını kusar. Hepsi sağ salim çıkarlar ve Zeus’a şükranlarını sunmak için ondan Titanlara karşı bir savaşta önderleri olmasını isterler.

Savaş on sene sürer. Kiklopları ve yüz kollu canavarı esir olarak alırlar. Kronidler zaferi kazanırlar. Yenilmiş Kronos ve Titanlar Tartares’e sürgün edilir ve Zeus Kâinatın Efendisi olur.

Kronos’un kusmuş olduğu büyük taş Dünya’nın merkezini belirlemek için Delfi’ye yerleştirilir ve bir kült eşyası haline gelir. Taş, kutsanmış yağ olur ve dokunmamış yün adakları alır.

KRONOS-SATÜRN

KADER TANRISI

Zaman, hayat kaynağı.

Kozmogonik efsane Kronos’u bize ilk Kral gibi ama aynı zamanda Gök-Baba ve Toprak Ananın ilkesel birliğinin ayrılışının başlamasına sebep olan kişiymiş gibi de tanıtır. Onun sayesinde zaman ilkesel Uzay’ı takip ederek, harekete geçer. Mademki zaman vardır, öyleyse devirler de vardır; onun barışmalarıyla ve rekabetleriyle bir ikilik ortaya çıkar. Onun işlevi ilkesel kaynaklardan farklılaşmıştır ve namuslu bir insan olmak için geçmek zorunda olunan kanıtları onaylamak olmuştur. Babasını tahttan indiren Afrodit’in ve hatta Erinys’lerin çıkışını sağlayan Tanrı, oluşun ve ikiliğin sahibi olacaktır. Kendi sırası geldiğinde ve apaçık kadere karşı gelme isteğine rağmen, kendi alın yazısının yani oğlunun ortaya çıktığını görecektir. O nasıl kendi babasını tahttan indirdiyse oğlu da onu kurnazlıkla (Metis) tahttan indirir.

Zamanın sembolü gibi, onun otoritesinden kaçabilen çocuğu hariç o da çocuklarını yer. Böylece, Zeus’un gücünün uyandığı insan zamanın aşınmasını yenecek ve bilerek bir ölümsüz olacaktır.

KADER VE AKIL

“Nous ve Moira, Akıl ve Kader, Adaletin sahibini tartışırlar ve Yaratıcı karar verir: onların arasındaki gerilimden adalet ortaya çıkar. Bu sözler Leyden müzesinde saklanan bir Papirüs üzerindeki el yazmasından alınmıştır.

Moira “Ölüm Kararı”nı sembolize etmektedir. O kaderin ve ölümün perisidir. İsminin ifadesi “paylaşma” veya “pay”dır. Bazen üç kız kardeş olarak tanıtılmıştır. Epiminedelerde Kronos ve VVeuonym; Moiralar, Aphrodit ve Erinys’lerin ailesidirler.

Biz Zeus’un hükümdarlığından önceki, köhne tanrısallığın huzurundayız. Onlar adaletin koruyucularıdır. Başlangıç ve son, doğum ve ölüm Moira’ların en büyük iki anıdır. Düğünler bir üçüncüsünü oluşturur. Böylece bu üçü kavrayış anlarını, doğumu ve ölümü belirtirler. “Onlar insanlara doğduklarında iyileri ve kötüleri verirler”. Onlar yeni doğan kişinin kaderini “doldururlar”. Demek ki onlar üç Parka’nın yakınlarıdırlar; iplikçiler; Kloto diye adlandırılan, insani kaderlerin doldurulduğu çarkı tutan yeni yetme; Lakhesis, iği çeviren genç kadın ve yaşlı Atropos, altın makaslarla var olmanın ipini kesendir. Siyah yün kısa ve kötü bir kaderi, beyaz ip açık ve uzun günleri gösterirdi.

Üç Moira bize Yunanistan’daki üç yüzlü ayın sembolünü hatırlatmaktadır. Kronos, Zamanın Efendisi olduğuna göre hayatın devirlerinin Efendisi olacağı gibi; yeni yetme, genç kadın ve yaşlı kadın da süreleri sona erdiğinde kabul edilmesi gereken belirli sınırlar içinde cereyan edecek devirlerdir. Onların hareketleri bize Kozmik Kuralların katılığını hissettirir. Bu kaçınılmazın baskısı dışarıdan ezici ve saçma bir “Kader” şeklinde bizim hayatımız üzerinde o kadar uzun sürede kendini gösterecek ki hayatın bize dağıttığı acı ve yakınmayı bilinçli bir şekilde kaldırmakta başarılı olamayacağız. Anlamamız gereken kaçınılmaz olanın bizim gücümüze karşı değil, bizim gücümüzün emrinde olduğudur. Bundan kaçamayız.

Bunun bizi ittiği yere bilinçli olarak gitmeyi istemek ve hatta bunun için de kendi kendimizi tanımak doyurucu başarının şartlarıdır. Ama “kendimiz”, kâinatta yerleştirilmiş olduğumuz yerin insanlarının çoğunun bunu hissetmediği çok daha içten bir şekle bağlıdır. Bu yeri tanımayı ve tanımlamayı öğrenen artık kaçınılmazdan kaçmaz. Zira bir anlam ihtiva eden her şey güzelliktir.” (P. Metman)

İşte o zaman kader, kendisiyle karşılaşmaya neşe ile gittiğimizde bir yakınma kaynağı olmak yerine Gerçekleştirmenin Yolu olur.

Kaçınılmazın üstündeki bu zafer onu tamamen kabul etmiş olmanın çıkışı, efsanede Zeus’un ölüm üstündeki zaferi olarak görülür. Zeus, Kronos’un zafercisi, bu aşınmanın ve zamanın üstüne zaferdir. O dünyanın ve Moiragete’nin Ulusu Moira’ların sürücüsü, yol göstericisi olur. Ölümsüzlüğe yönelen kişi ölümden sonraki hayata yönelir.

Böylesi, kahramanların kaderi; Yarı Tanrı, Zeus’un oğlu, yiğitlikleri ile ölümlülüklerini yenenler ve ölümsüzlük nektarını içenler, “fatum” (kader) üzerinde zaferin simgesi, kendi ölümünden sonra yeniden doğmaya yatkın hayatın kaynağıdır.

GEZEGENSEL GÜÇ

Satürn katı ve çarpıcı mantığıyla izlediği yolda gerçeğin çemberini sınırlandırır. Bazen “büyük kötülük getiren” diye adlandırılır çünkü o kendi payı içinde katılır, felaketler, zorluklar, engeller ve sınırlar getirir. Vicdan, zayıflıkları ve başarısızlıkları kendinde toplayan bu özellikleri anlayabilmek, özümseyebilmek ve aşabilmek için gücünü toplamalıdır.

O ayrıca, bilinen dünyada sınırlı bütünleşmemiz içinde korunmuş “Egomuzun” vicdan sembolüdür. Satürn’ün dünyasında her şey düşünülmüş, programlanmış ve önceden görülmüştür.

Satürn yörüngesinde ortalama 29 yıl 167 gün döner. Yaklaşık 28 güne eşit olan bu yörünge Ay’ın yörüngesine benzer. Bu arada her biri 17 yıldan oluşan dört periyotta, insan kişiliği oluşur ve sert Satürn başladığı noktaya geri dönünce kendi olgunluğunu yüklenmeye hazır olması gereken kişiliğin ikinci doğuşuna yol açar.

Bu anlamda O, inisiyatördür ve hayatta üç büyük kaderin işaretçisidir: 28-56-84 yaşlarında. Geçtiği yerde kendimize ait olan çıplak ve katı bir bilinci belli eder. Bu üç devir şöyle adlandırılır: “Geçmiş (28 yaşına kadar mirasımız); şimdiki zaman (56 yaşına kadar araçlarımızın kullanımını yüklenmek); gelecek (56-84 yaş arası; geleceği hazırlamak için hareket geçmek).

Zamanın yenilenmesi “Kaos”un geçmesini gerektiriyordu; Roma’da bu olay “Satürnalialar tarafından oğlak burcu işareti ile kutlanıyordu. Bu şenlikler boyunca dünyadaki düzen “altüst” oluyordu. Yani herkes toplumdaki yerini değiştiriyor, köleler efendi, efendiler köle oluyordu. Düzenin altüst oluşu tıpkı Tanrı’nın başlangıcını tamamlarken Gök-Baba’yı altüst ettiği gibi zamanın güçlerinin tekrar yenilenmesini sağlar. Bunun ardından Zeus dünya düzenini yeniden kurar.

Satürn’ün gücü insanın yalnızlık bilincini uyandırır. İnsan, maddesel cıvayı spiritüel cıvaya dönüştüren sürece başlayabilmek için bencilliğin koyu, bilinmez karanlıklarını yüklenmelidir. Bu karanlıklar, onun kaderine, fedakârlık, çile ve kendi yeteneği ile evrensele kavuşması için gereklidir.

Satürnlülerin yükselişi yavaş ve zordur ama bilginin ve yeterliliğin en yüksek tepelerine ulaşabilirler. Bazen de, kendilerini toparlayamadan aniden düşerler. Fakat her durumda, onların geçişleri çağdaşları ve gelecek için ölümsüz ve örnek izler bırakacaktır.

L. WINCKLER

Çeviren: Özge SAMANCI, Meltem ABDIK

Yazar, Kolomb öncesi, Grek, Mısır uygarlıkları astrolojik metinlerinin yeniden araştırılması üzerinde uzmanlaşmıştır.

 

Son Eklenen Yazılar

KİTAP TAVSİYELERİ – 1

1 ay ago Gülcan Gelerli

ZİHİNSEL DÖNÜŞÜM İÇİN 8 ÖĞÜT

1 ay ago Gülcan Gelerli

SAVAŞ SANATLARININ ZİHİNSEL İLKELERİ

1 ay ago Gülcan Gelerli

ÂŞIK DAİMİ – KAİNATIN AYNASIYIM

1 ay ago Gülcan Gelerli

AFRODISIAS ANTİK KENTİ – 2

1 ay ago Gülcan Gelerli